Internationaal opererende advocatenkantoren hebben het er maar druk mee: de Brexit. De Brauw Blackstone Westbroek en NautaDutilh kwamen razendsnel met een Q&A op de proppen, Loyens & Loeff formeert een Brexit Team en ga zo maar door. Al deze initiatieven worden, logischerwijs, in het Engels ontplooid. Logischerwijs, want het Engels is nu eenmaal de dominante taal waarin het eenvoudigst met elkaar te communiceren lijkt te zijn.
Of dat zo blijft, is echter maar helemaal de vraag. Danuta Hübner, het hoofd van de
Europese Commissie constitutionele zaken (AFCO) waarschuwde vorige week maandag dat, als Engeland eenmaal besluit eruit te stappen, Engels niet meer één van de officiële talen van de EU is (klik hier). Engels mag dan wel één van de officiële talen van de lidstaten Malta en Ierland, maar gezien Engels al een officiële taal was, besloten deze landen bij toetreding resp. het Maltees en het Gaelic als hun officiële taal te registreren.
Om Engels als een van de officiële talen te behouden, moet er een unanieme beslissing van alle lidstaten komen. En unanimiteit is nu juist een van die dingetjes waar de EU nou niet direct bekend om staat. Daarnaast lijken veel lidstaten deze unieke kans aan te grijpen om weer eens over de superioriteit van hun eigen taal te trompetteren.
De Fransen (natuurlijk) zien bij monde van Robert Ménard (Front National) en Jean-Luc Mélenchon (Parti de Gauche) een uitgelezen mogelijkheid om het Frans te propageren (klik hier); Eugenio Giani, de premier van de Italiaanse regio Toscane vindt op zijn beurt dat het Italiaans een belangrijkere rol moet gaan spelen in Europa (klik hier). En zelfs de Duitsers, toch meestal redelijk terughoudend in dit soort zaken, zien mogelijkheden! (klik hier). Het wachten is nu op de Spanjaarden…
We want our country back was één van hartenkreten van de Brexiteers; we want our
language back zou de leuze kunnen zijn van veel inwoners van de overige EU-landen. Wat mij betreft zou je daar ook alle Nederlanders onder kunnen scharen die op gezette tijden afkeurende geluiden maken over allerlei Engelse woorden en uitdrukkingen in de reclame, op kantoor, in krantenartikelen etc. (zoals Wouter de Been in dit artikel), maar hierover later meer op deze plek.
Het blijft een beetje een bedenkelijke business: taal (verder een prima communicatie-
middel…) inzetten om een wat treurige nationalistisch-getinte politiek te voeren (ook al eens opgemerkt in What’s in a language? 17). Als we niet uitkijken komt “taal” in dezelfde categorie te vallen als stierenvechten, Zwarte Piet en het dansen van de horlepiep. Als je er overigens goed over nadenkt was dat natuurlijk al het geval toen het Maltees en het Gaelic als “officiële EU-taal” werden aangenomen…. Gaelic…, ongeveer 1% van alle Ierse ambtenaren kan er mee omgaan, ongeveer 10% van de 5 miljoen Ieren spreekt het. Over het Maltees maar helemaal gezwegen.
Al lang voor 23 juni schreef de commentator Tim King in een blog op Politico:
Once the British were removed from the administration of the EU institutions, it would be left to Ireland (…), but it is a small country and probably not equal to the task of protecting the English language against the linguistic crimes committed by the Dutch (…) and others who think they know better.
En gezien de Engelstalige blogs, Q&A’s etc. van veel Nederlandse advocatenkantoren voor wat betreft die linguistic crimes, misschien nog wel waar ook.
PS:
Een vrolijk stemmend gevolg van de Brexit is de tsunami (om dat, óók politiek beladen, woord maar eens te gebruiken) aan nieuwe woorden die het oplevert. Kijk maar eens naar de Brexicon van Ton den Boon, hoofdredacteur van Van Dale.