Bestaat Legal English eigenlijk wel?
We hebben in onze overmoed deze blog nu wel “Branch Out Legal English Blog” genoemd, maar is dat wel een juiste naam? Met andere woorden: bestaat er wel zoiets als Legal English? Daarover het volgende:
Zoals wellicht bekend, bestaat er een Cambridge certificaat Legal English (ILEC). ILEC zegt zelf dat “ILEC assesses language skills in a legal context”. Wat ILEC (of, liever gezegd: de training die voorbereidt op het Certificaat…) heel specifiek NIET doet, is het geheel op inhoudelijke, juridische merites beoordelen. Wat maar goed is ook, want cursisten uit verschillende landen zullen met verschillende rechtssystemen te maken hebben. Een verstandige woordkeuze derhalve, die “language skills in a legal context”, Engels in een juridische setting (NB. dat wat Branch Out ook doet).
Waarom is het zo moeizaam om Legal English te definiëren? De oorzaak zou kunnen liggen in het feit dat er zich veel problemen voordoen als je van een civil law-omgeving naar een common law-omgeving gaat (en andersom, natuurlijk). Er zijn veel voorbeelden aan te dragen van civil law-begrippen die niet eens bestaan of anders worden geïnterpreteerd in common law (en andersom, natuurlijk). Een aantal van die voorbeelden zijn in deze blog al eens de revue gepasseerd en zullen ongetwijfeld ook in de toekomst nog opduiken.
Heel erg bijzonder is dat echter niet…. Probeer bijvoorbeeld maar eens in het Engels te praten over erfpacht of hypotheekrenteaftrek, of om het even over andere (typisch Nederlandse) fenomenen die in het buitenland niet bestaan. Sommigen onder ons menen zelfs dat het woord ‘gezelligheid’ al onvertaalbaar is. En hadden de Eskimo’s niet ooit eens 32 verschillende woorden voor sneeuw? Als er in die zin al iets bestaat als Legal English zou er ook een waterbouwkundig Nederlands moeten bestaan, of een bonzaiboomkweek Japans.
So much for Legal English, zou je dan geneigd zijn te geloven. Alleen, Engels is nu eenmaal de lingua franca van de juridische wereld en Nederlands niet die van de waterbouwkundige en het Japans niet die van miniatuurflora. Sterker nog, ik vermoed dat er veel meer in het Engels wordt geschreven over afwateringssystemen en bladsnoeitechnieken dan in het Nederlands of in het Japans.
Er is een mondiale behoefte aan een gezamenlijke taal waarin we niet alleen onze overeenkomsten kunnen sluiten en onze geschillen kunnen oplossen, maar ook om simpelweg met elkaar te communiceren. Dat is om allerlei, nu niet nader te noemen, redenen Engels geworden. En als je bedenkt dat er al ruime onenigheid bestaat over wat “Engels” is, gezien de enorme hoeveelheid regionale varianten en dialecten met elke hun eigen grammaticale eigenaardigheden en unieke woordenschat, dan kan iets als Legal English er ook nog wel bij.
En misschien is het daarom dan ook een goed idee om Legal English als een ‘variant’ te beschouwen, een ‘professionele variant’, als zoiets bestaat. Want dát het afwijkt van normaal Standard British English is zeker. De vragen “Waar wijkt het af?” en “Waarom wijkt het af?”, of “Kan het ook anders?”, zijn weer hele andere vragen die we in latere blogs wel eens zullen behandelen.
Legal Writing (iets anders dus dan Legal English!)-goeroe prof. David Mellinkoff schrijft in “Legal Writing: Sense and Nonsense” (New York, 1982): “If it’s bad writing by the standards of ordinary English, it is bad legal writing. If it’s good legal writing by the standards of ordinary English, it is more likely to be good legal writing.”
Bestaat er dus iets dat heet Legal English? Ja en nee, zouden we antwoorden. Voorlopig blijven we deze blog in ieder geval nog een tijdje Branch Out Legal English Blog noemen….