Monthly Archives: September 2020

Correctness (31)

We zien ze redelijk vaak in door Nederlandse juristen geschreven Engelse teksten: haakjes. En misschien wel té vaak.

Neem bijvoorbeeld eens de zin: “Er was sprake van (bodem)verontreiniging”. Dit wordt
bijna standaard door een Nederlander verengelst in There was (soil) pollution. Een Engelse lezer zal dit opvatten als dat dit zinnetje alléén gaat over bodemverontreiniging, terwijl de Nederlandse lezer meent dat het om allerlei soorten verontreiniging gaat, en dus óók (of misschien wel met name?) over bodemverontreiniging. Het zou kunnen dat dit komt
omdat het Nederlands veel vaker woorden aan elkaar schrijft; soil pollution is twee
woorden in het Engels. In het algemeen raden we hier aan om in het Engels een stuk terughoudender te zijn met die haakjes, en al helemaal als die worden gebruikt binnen één Nederlands woord waar je dus vaak twee woorden voor nodig hebt in het Engels.

Brackets, heten ze, in het Engels. Tenminste… in het Brits-Engels. Het Amerikaans-Engels heeft het vaker over parentheses en zijn brackets vaak het vierkante neefje van de
parentheses, waarover aan eind van deze blog meer. Zowel in het Engels als in het Nederlands worden haakjes gebruikt om een (gedeelte van een) zín die (meestal) niet
essentieel voor de rest van het verhaal is af te zonderen. Hierdoor kunnen hoofd- en
bijzaken eenvoudiger uit elkaar gehouden worden. zoals in de zelfverklarende zin hiervoor.

In het Nederland kan dat ook binnen een wóórd ipv. van binnen een zin. Daar worden haakjes ook gebruikt om een extra verduidelijking te geven over iets wat direct voorafgaand aan de haakjes benoemd wordt. (zie: (bodem)verontreiniging). Dat wordt in het Engels een stuk lastiger, of liever gezegd: een stuk onduidelijker.

Dat wil niet zeggen dat haakjes niet welig tieren in het zgn. Legal English en meestal wordt aangeraden om ze zoveel mogelijk te vermijden door bijv. komma’s, voetnoten of
gedachtestreepjes te gebruiken, de additionele informatie in een apart zinnetje te gieten of die informatie gewoon eigenlijk maar helemaal weg te laten. Als het goed is, is het immers toch niet essentieel. Zie bijv. wat Bryan Garner hierover schrijft in het ABA-Journal.

Parentheses blijken echter onuitroeibaar in legal citations (aanhalingen, citaties,
verwijzingen etc.). Gezien het common law-systeem gebaseerd is op case law, is het erg
belangrijk om eerder gedane rechterlijke uitspraken over een bepaalde zaak op te nemen in een pleidooi. Al die advocaten in Hollywoodfilms zitten immers niet voor niets nachtenlang steeds wanhopiger te grasduinen in bedompte bibliotheken om te vinden wat er eerder over een soortgelijke zaak is rechtgesproken…

En als ze nu maar één eerder gedane uitspraak over een soortgelijke zaak zouden vinden, dan zou het niet zo’n groot probleem zijn. Lastiger wordt het als een rechter in 1939 iets in zijn vonnis heeft opgenomen, dat in zaken in 1968 en 1996 is meegenomen, en nu in 2020 allemaal van belang is. Dan krijg je in ….. als: [c]ourts presume that the Legislature ‘ “understands and correctly appreciates the needs of its own people, that its laws are directed to problems made manifest by experience, and that its discriminations are based upon
adequate grounds.” ’ ” Enron Corp. v. Spring Indep. Sch. Dist., 922 S.W.2d 931, 934 (Tex. 1996) (quoting Smith v. Davis, 426 S.W.2d 827, 831 (Tex. 1968) (quoting Texas Nat’l Guard Armory Bd. v. McCraw, 126 S.W.2d 627, 634 (Tex. 1939)))
.

In de Verenigde Staten bestaat hier een bijbel voor: The Bluebook: A Uniform System of Citation . The Bluebook is een stijlgids die het meest gebruikte juridische citatiesysteem in de Verenigde Staten voorschrijft. Maar ook The Bluebook zorgt ervoor dat je door de
parentheses het juridische bos niet meer kan zien, en gaan er in de ‘strijd tegen de haakjes’ stemmen op om een nieuw stel haakjes te gebruiken: (cleaned up). Vaker en vaker zie je daarom dat juridische schrijvers al die bagage weggooien en een nieuw haakje aannemen om de lezers te vertellen dat ze vreemd materiaal hebben verwijderd voor leesbaarheid en te garanderen dat niets dat is verwijderd belangrijk was. (Lees bijv. Reducing legal-writing clutter with (cleaned up) van Wayne Schiess.

Dan krijg je: Courts presume that the Legislature understands and correctly appreciates the needs of its own people, that its laws are directed to problems manifest by experience, and that its discriminations are based on adequate grounds. Enron Corp. v. Spring Indep. Sch. Dist., 922 S.W.2d 931, 934 (Tex. 1996) (cleaned up).

Overigens bestaan er ook Europese initiatieven op dit gebied. Zie bijv. de Europese
identificatiecode voor jurisprudentie (ECLI)

Ten slotte nog heel even terug naar de haakjes in Engelse teksten van Nederlandse juristen. Bijna altijd geven zij, voor alle zekerheid en om onbedoeld vervelende juridische gevolgen te vermijden, tussen haakjes het originele juridische Nederlandse begrip voor een Engelstalig woord: A Cooperative is an Association (vereniging) formed by notarial… of: by means of a more-sided juridical act (meerzijdige rechtshandeling) embodied… Verreweg de meeste Engelstalige stijlgidsen zeggen hierover dat je bij dergelijke vertalingen juist de vierkante haakjes moet gebruiken: ofwel [ ] en niet ( ). Brackets, dus in het Amerikaans-Engels, of Square Brackets in het Brits-Engels.

What’s in a language? (46)

Vorige week schreef ik hier over congruentie tussen onderwerp en werkwoord. Ik schreef argeloos: “…het Engels heeft maar twee verbuigingen van werkwoorden, nl. mét een -s voor de derde persoon enkelvoud (he, she, it workS) en helemaal niks voor alle andere
personen (I, you, we, they work) terwijl het Nederlands er drie heeft (geen, een -t, of -en)”.

Prompt kwamen twee lezers met de opmerking hoe dat dan zit in bijvoorbeeld:
I recommend that she contact (en dus niét: contactS) your agent of ook: I suggest that your client pay (en dus niét: payS) immediately. En daar hadden ze groot gelijk in. Alleen… we hebben het in deze gevallen over de zgn. Subjunctive (in het Nederlands: de conjunctief of
‘aanvoegende wijs’).

De Subjunctive is een werkwoordsvorm die een wens, aanbeveling, toegeving, aanwijzing, suggestie of aansporing uitdrukt. In hedendaags Nederlands is het gebruik ervan goeddeels verdwenen. Bij ons blijft het conjunctiefgebruik beperkt tot vaste uitdrukkingen (zoals: ’het ware beter als’, ‘kome wat komt’, ‘koste wat het kost’, ‘zo waarlijk helpe mij God’, ‘leve de koning!’, etc.).

Hoewel steeds minder gebruikt, is de Subjunctive in het Engels echter nog springlevend. En omdat aanbevelen, adviseren en voorstellen nu precies datgene is wat juristen bovenmatig veel doen, is de Subjunctive met name in het Legal English een vaak voorkomende
stijlvorm. Je kan de Subjunctive gebruiken ná werkwoorden als: to advise (that), to ask (that),  to command (that), to demand (that), to desire (that), to insist (that),  to propose (that), to recommend (that), to request (that), to suggest (that) en to urge (that) of anders in de buurt van daarvan afgeleide uitdrukkingen, zoals It is crucial (that), It is desirable (that), It is essential (that), It is imperative (that), It is important (that), It is recommended (that) of It is urgent (that) etc.

Met de Subjunctive gebruik je een ongebruikelijke werkwoordsvorm om de aandacht te vestigen op iets buitengewoons. Je gebruikt een onverwachte werkwoordsvorm, die
onjuist is in normaal gebruik, om de aandacht te vestigen op het feit dat je iets ongewoons zegt. Het gaat over mogelijkheden, verlangens, veronderstelde dingen, vaak in strijd met de feiten. Je kan de Subjunctive gebruiken om verlangen te suggereren, en we zien dit vaak in bijvoorbeeld inleidingen van een (Engelstalig) pleidooi als de advocaat stelt dat de gedaagde de rechtbank verzoekt zijn motie tot verwerping toe te wijzen: Defendant
requests that this
court grant her motion to dismiss, In dit geval zouden we bij een derde persoon – deze rechtbank – een werkwoord hebben dat eindigt op s (grantS). Deze zin is echter met de Subjunctive geschreven en drukt een verlangen uit.

Ook kan de Subjunctive worden gebruikt om een ​​mogelijkheid, twijfel of een voorwaarde uit te drukken. Als je een alternatief moet argumenteren, kan je Subjunctive gebruiken om op subtiele wijze aan te geven dat je twijfelt over een standpunt. Stel dat je zojuist een deel van een argument hebt afgerond maar toch moet je het alternatief aanpakken. Op een gegeven moment zou je kunnen zeggen/schrijven: If the Court were to hold for Defendant, there would be no justice for injured plaintiffs. Je ziet de Subjunctive hier aan het werk
omdat het vervoegde werkwoord to be niet past bij het onderwerp the Court. Door de Subjunctive te gebruiken, kan je twijfel tonen dat de rechtbank in feite voor de andere kant zal gaan. Het is subtiel, maar het kan effectief zijn.

Móét je dan altijd die Subjunctive gebruiken als je bovengenoemde werkwoorden (van
advise t/m urge) gebruikt? Nee, dat hoeft natuurlijk niet. Je kan die Subjunctive prima
vervangen met een -ing vorm van het werkwoord: I recommend paying…, of gebruik de tweede persoon: you: I recommend that you pay your client. Schrijf echter NOOIT:
I recommend/suggest (etc) you to follow your lawyer’s advice. Dat is pure, oversneden Dunglish en een directe vertaling van het Nederlandse: ‘Ik raad u aan het advies van uw
advocaat TE volgen’.  Gebruik in die gevallen altijd: that, dus I recommend that

En ja, het al dan niet gebruiken van de Subjunctive is natuurlijk aan de schrijver. Ken Adams geeft in een van z’n blogs over Contract English de volgende voorbeelden: 1) If the Borrower be in default… 2) It is a condition that the Buyer have received… 3) If X requires that Y pay the purchase price in dollars… 4) The Company recommends that X retain a lawyer. Allemaal terechte (en correcte) Subjunctives. Toch zegt hij dat 1) en 2) eigenlijk beter gewoon is en has kan zijn omdat een be en have wel érg archaïsch overkomen. 3) en 4) echter, drukken duidelijk resp. een vereiste en een aanbeveling uit; iets dat door het
gebruik van de Subjunctive nog eens extra wordt benadrukt.

Meer over de Subjunctive? Ga naar Correctness 3 of naar Correctness 17.

Correctness (30)

Voordat juristen aan onze Legal English Writing Skills-trainingen deelnemen, sturen ze een aantal zelfgeschreven teksten in. Een kleine greep uit die zgn. pre-Course Tasks die we de afgelopen weken tegenkwamen:

The rules are as follow:… // An offer can be made once the seller and purchaser has agreed… // If X and Y disagrees on the content // I refer to different Dutch sections that
indicates that a credit claim…. // Any other remodeling also require written consent from… //
The temporary lease rights ends on 8 March 2021 // The General Provisions 1992 has not changed compared to the General Provision 1958. // …and several payments to this
company has been identified regarding …

In al deze zinnen komen het onderwerp en de persoonsvorm niet overeen. M.a.w. follow zou followS moeten zijn, has agreed: have agreed, disagrees: disagree, indicates: indicate; require: requireS; ends: end en ten slotte 2 x has: have. Eigenlijk is het vreemd, zou je
kunnen zeggen; het Engels heeft maar twee verbuigingen van werkwoorden, nl. mét een -s voor de derde persoon enkelvoud (he, she, it workS) en helemaal niks voor alle andere
personen (I, you, we, they work) terwijl het Nederlands er drie heeft (geen, een -t, of -en). Dus hoe kan je je daarin nou vergissen?

In sommige gevallen is het waarschijnlijk gewoon slordigheid, maar in andere gevallen is het vaak de on-Engelse zinslengte of de on-Engelse zinsopbouw die Nederlandstalige schrijvers parten speelt. Maar vaak komen de Engelse moedertaalsprekers er zelf ook niet uit. Rest assured… het Engels heeft net zo veel struikelblokken als het Nederlands.

Zo is er altijd die levendige (Nederlandse) discussie over of het woord “aantal”, zoals in “Een aantal collega’s ging/gingen op cursus”. Beide vormen zijn in het Nederlands goed. En in het Engels ook. Anders wordt het als je een bepaald lidwoord (de, het, of in het Engels: the) gebruikt ipv. het onbepaald lidwoord (een, a, an). Dan is het altijd in het enkelvoud: “Het aantal getekende contracten is gestegen”/The number of signed contrats has risen.

Over percentages is de Engelse grammatica dan weer duidelijker: Forty per cent of his
investments were lost in the stock market crash.
Terwijl het Nederlands daar weer tweeslachtig in is:Vijftig procent van de klanten betaalt/betalen contactloos” mag
allebei, hoewel bet enkelvoud (betaalt, dus) de voorkeur verdient. Zonder de nadere bepaling “van de klanten” overigens,want dan geldt dat volgens de Algemene Nederlandse Spraakkunst (ANS) weer niet en moet het zijn: “Vijftig procent betaalt contactloos”.

Het is hier al eerder gezegd: het Engels heeft niet zoiets als een ANS. Het zijn (bijv.) de stijlgidsen van bijv. kranten (of advocatenkantoren!) die, om een zekere consistentie te
behouden, de regels maken. Zo zeggen sommige stijlgidsen:  If the percentage is made up of units (e.g. 10% of people), then use the plural: “Of the top 100 earners, 10% own a yacht”. If the percentage is part of a whole (e.g. 1 pie) use singular (I made the pie, so 10% is mine. In the case of a percentage of units, of them (=people) is being erased In the case of a whole of it (=pie) is being erased.

En dan hebben we nog verschillen bij verzamelnamen als team, staff, jury, crowd etc. In het Nederlands gebruiken we dan bijna altijd het enkelvoud, maar het Engels ziet dat anders. M.a.w. is het nou: The team is/are becoming better over the season, The staff is/are not happy with the new arrangement, The jury has/have awarded custody, Liverpool have won/has won the championship of The police was/were present. Je ziet het allebei en vaak worden die verschillen uitgelegd als een verschil tussen Amerikaans-Engels en Brits-Engels, maar een korte Google Search laat zien dat dat iets te makkelijk is. Vaak wordt het uitgelegd als een verschil in accent: is in deze voorbeelden het team/de jury/de politie etc. belangrijk? Of de afzonderlijke spelers/juryleden/politieagenten etc.?

Net zoals bijv. het woord none. Dit wordt in het algemeen gezien als een afkorting is van no one, en dat none dus altijd enkelvoud is. Maar de “regel” dat none altijd door een
werkwoord in het enkelvoud wordt gevolgd, is pure onzin.De meervoudsvorm is niet alleen acceptabel, maar klinkt ook vaak natuurlijker; no one/none of the current management team is good enough to… is natuurlijk correct. Alleen, als je zegt none of the current
management team
are good enough to… accentueert het gebruik van de meervoudsvorm are de incapabiliteit van alle afzonderlijke leden nog veel meer.

Kortom, zó makkelijk is het allemaal nog niet, maar in het algemeen kan je zeggen dat je bij twijfel gewoon de regels moet volgen die je gewend bent in het Nederlands. Maar dan moet je dat wél doen… Ga maar eens terug naar de zinnen waarmee deze blog begon.