Category Archives: Correctness

Correctness (39)

(TaradaraDa) God save our gracious Queen! Zo begon tot voor kort het Britse volkslied. “Tot voor kort”, want het is nu (TaradaraDa) God save our gracious King. Maar wacht even… moet het niet zijn: God saveS our gracious King? Wat God is hier toch degene die iets doet? Nee, het werkwoord is geen zgn. indicatief, maar misschien wel het bekendste voorbeeld van de conjuctief of ook: de aanvoegende wijs (in het Engels: de Subjunctive).

Ik schreef hier al eerder (klik hier): de Subjunctive is een werkwoordsvorm die een wens, aanbeveling, toegeving, aanwijzing, suggestie, noodzakelijkheid of aansporing uitdrukt. In hedendaags Nederlands is het gebruik ervan goeddeels verdwenen. Bij ons blijft het
conjunctiefgebruik beperkt tot vaste uitdrukkingen (zoals: ’het ware beter als’, ‘kome wat komt’, ‘koste wat het kost’, ‘zo waarlijk helpe mij God’, ‘leve de koning!’, etc.). God save our gracious Queen/King is kort voor: We wish that God save our gracious Queen/King.

Die onbekendheid met de Subjunctive bij Nederlanders zorgt er waarschijnlijk ook voor dat wij zeer regelmatig (in door Nederlandse juristen in het Engels geschreven teksten) de fout tegenkomen van: I recommended him to pay his fine, en I suggested him to sign the
contract
. Of anders: The judge urged the defendant to stay seated. Allemaal veel te directe (en foutieve) vertalingen van “Ik raadde hem aan z’n boete te betalen”, “Ik stelde hem voor het contract te tekenen”, “De rechter drong aan te blijven te zitten”.   

Of (als je geen werkwoorden, maar daarvan afgeleide bijwoorden gebruikt) ook: It is
important that  a judge stays
(moet zijn: stay) impartial, It is vital that a lawyer is (moet zijn: be) obligated to maintain client conficentiality. It is advisable that your client appears (moet zijn: appear) up in court tomorrow.

Met andere woorden: gebruik bij de werkwoorden to advise, to ask, to demand, to
command, to demand, to desire, to insist, to propose, to recommend, to request, to suggest
en to urge of anders in de buurt van uitdrukkingen, zoals It is crucial, It is desirable, It is
essential, It is imperative. It is important, It is recommended
of It is urgent (om maar even de meest voorkomende gevallen te noemen) altijd that plus de Subjunctive. Dus: I recommended that he pay (en niet: payS) his fine, of I suggested that he sign (en niet: signS) the contract of anders: The judge urged that the defendant stay (en niet: stayS)  seated.

“Moet dat écht”? zult u zich misschien afvragen? “Nee hoor”, is het geruststellende
antwoord. De Subjunctive gebruik je alleen maar als je extra statig of voornaam over wil komen. Met de Subjunctive gebruik je een ongebruikelijke werkwoordsvorm om de aandacht te vestigen op iets buitengewoons. Je gebruikt een onverwachte werkwoordsvorm om de aandacht te vestigen op het feit dat je iets ongewoons zegt. Als je dat niét wil, dan kan je ook gewoon schrijven: My recommendation was that he pays his fine / His suggestion is that he signs the contract / My advice (let op: met een c!) to your client is that he appears in court tomorrow. Of anders: gebruik de -ing vorm van het werkwoord: I recommend paying the fine / I suggest signing the contract / I advise appearing in court tomorrow.

Dat doen (in het bijzonder) de Britten namelijk ook. De Subjunctive is namelijk tot chagrijn van de nog overgebleven “echte” Engelsen snel aan het verdwijnen in het Brits-Engels. Gek genoeg staat de Subjunctive echter in het Amerikaans-Engels nog fier overeind. Dus denk daaraan als u voornamelijk Amerikaanse cliënten heeft, die stellen het gebruik van de Subjunctive bijzonder op prijs.

Overigens is Amerikaans-Engels in het algemeen een stuk behoudender (en misschien ook wel: conservatiever) dan het Brits-Engels. Het is een beetje gissen naar de reden. Het kan zijn dat Amerikanen veel “trotser” zijn op hun taal en dat zij zich daarom graag houden aan allerlei spellings- en grammaticaregels. Bijna alle Legal Writing-experts zijn Amerikanen. En kijk bijvoorbeeld eens naar de overweldigende hoeveelheid Amerikaanse grammatica-boeken, stijlgidsen, handboeken en naslagwerken. Veel meer dan Britse. De Britten hebben ook geen enkele moeite om interpunctie in aanhef van correspondentie achter zich te laten terwijl Amerikanen zich daar hardnekkig aan vast blijven klampen (klik hier).  Britten zijn een stuk creatiever met hun taal en laten veel sneller nieuwe woorden en
uitdrukkingswijzen toe, óók uit andere talen.

Waarom dat zo is? Och, je zou er een koudegrondpsychologieverklaring op los kunnen laten. Die luidt als volgt: de VS laat mensen toe die allemaal Amerikanen willen worden en de taal (Engels) zo goed mogelijk willen leren spreken. De “nieuwe” bewoners in Engeland komen/kwamen veelal uit (oud)koloniën, zijn/waren dus in zekere zin al Britten en nemen/namen hun eigen vorm van de Engelse taal mee. Maar goed, dat is misschien een spoor van een schaduw van een verklaring…

(TaradaraDa) Moge deze blog u van nut zijn geweest (om maar eens een Nederlandse Subjunctive te gebruiken).

PS. Nog meer over de Subjunctive? Klik hier. 

Correctness (38)

“Makkelijke” woorden gebruiken. Dat is vaak een van de meest voor de hand liggende oplossingen die mensen geven om juridische teksten te vereenvoudigen. Denk maar eens aan de redelijk geringschattende term: “Jip-en-Janneke-taal”. Veel onderzoek wijst echter uit dat meer aandacht aan zinsopbouw, zinslengte en zinsstructuur van een veel groter
belang is voor het begrijpen van (juridische) teksten. Vandaag aandacht voor de
woordvolgorde in het Engels.

Zoals veel andere talen heeft een ideale Engelse zin de volgorde SVOMPT, ofwel: Subject-Verb-Object-Manner-Time (onderwerp-werkwoord-lijdend voorwerp-manier-tijd). Als een van de weinige talen kan je in het Nederlands heel makkelijk met O, of M, of T beginnen. En áls je dat doet, keer je de volgorde van S en V om: “De man kocht het huis voor € 100
gisteren” (= SVOMPT). Maar als je de zin begint met O, M, P of T, dan krijg je ook de volgorde V-S: “Gisteren kocht de man het huis voor € 100” (TVSOP). In het Engels kán je natuurlijk wel een zin met Yesterday beginnen, maar dat is tamelijk ongebruikelijk, en alles wat
ongebruikelijk is, leidt af van een onmiddellijk en moeiteloos begrip van een tekst. Doe dat dan alléén als u specifiek wil benadrukken dat het Yesterday was! Meer over SVOMPT? Klik hier  en hier.

Bovendien volgt er in het Engels altijd een komma ná het eerste woord, of de eerste
woorden, als dat dat eerste woord niet het Subject is: (Yesterday, the man bought the house for € 100). Waarschijnlijk om te laten zien dat er iets bijzonders aan de hand is, en dat leidt dan weer opnieuw af van onmiddellijk en moeiteloos begrip van een tekst.

Natuurlijk zijn er een paar uitzonderingen op die regel. Die uitzonderingen zijn er vooral om een tekst te laten “vloeien”. Het is gebruikelijk om een zin te beginnen met
verbindingswoorden (bijv. However, Despite, Therefore etc.) of bijwoorden die een mening of een gevoel weergeven (bijv. Luckily, In my opinion etc.). Maar ook hier laat je die volgen met een komma zodat het Subject aan de beurt is. In my opinion, they should be more
realistic
/ Luckily, I was able to…).

Als je je zoveel als mogelijk aan de SVOMPT-regel houdt (en dus het Subject zo dicht
mogelijk tegen de Verb aanplakt, dan vermijd je ook al die ingebedde zinnetjes die met if beginnen (en dat geldt zeker ook voor het Nederlands). The Court may, if it considers that the applicant has satisfied the requirements, award compensation. Maak daar liever: The Court may award compensation, if it considers that the applicant has satisfied the
requirements
van.

De enige keer dat je de verbinding tussen S en V verbreekt is met bijwoorden van tijd of
frequentie die zich tussen S en V wringen: I always take the train on Monday / I never watch football. En dan weer ná het werkwoord als dat werkwoord een vorm van to be is: He is never late for a meeting. Als er meerdere werkwoorden zijn, dan dat bijwoord tussen de werkwoorden zetten: They have always been a reliable partner / They have also been
working on a new contract.

Er is natuurlijk nog veel meer te zeggen over zinsconstructies en woordvolgorde en dat zullen we op deze plek vast nog wel doen. Maar als iedereen de bovenstaande adviezen ter harte neemt, dan komen vast veel minder vaak de zinnen tegen die we in onze laatste Legal English Writing Skills-training tegenkwamen:

As a result I do not communicate in English during my studies very often.
Maak daar liever van: As a result, I rarely/seldomly communicate in English.
• Also, I struggle with writing short and to-the-point sentences.
Maak daar liever van: I also struggle with writing short and to-the-point sentences.
• Currently I am exploring the possibility to…
Maak daar liever van: I am currently exploring the possibility to…
• In high school I was taught Dutch, English, German, French and Latin.
Maak daar liever van: I was taught Dutch, English, German, French and Latin In high school.
Luckily they gave me a job, and over the past twenty years I have been working as an attorney at … with a great deal of pleasure.
Maak daar liever van: Luckily, they gave me a job, and I have been working as an attorney at … with a great deal of pleasure over the past twenty years.
• My weakness certainly is that I do not always know if I succeed…
Maak daar liever van: My weakness is certainly that I do not always know if I succeed …
• In conclusion, I briefly would like to address my strengths and weaknesses regarding drafting documents in English.
Maak daar liever van: In conclusion, I would briefly like to address my strengths and weaknesses regarding drafting documents in English.
• I think for at least 50% of the work I do, I need to write in English.
Maak daar liever van: I think I need to write in English for at least 50% of the work I do.

Natuurlijk zal iedere Engelssprekende begrijpen wat u bedoelt. De vraag is zelfs of het wel “goed” of “fout” is (lees hier de blog van vorige week), maar het is allemaal
“ongebruikelijk”, het wijkt af van de norm. En alles wat ongebruikelijk is, leidt af. En alles wat afleidt, staat een onmiddellijk en moeiteloos begrip van de tekst in de weg.

Correctness (37)

Vaak wordt gedaan alsof Legal English een aparte manier is om zich uit te drukken, bijna een aparte taal is. Echter, het is en blijft natuurlijk Engels. Misschien een bepaald “soort” Engels met bepaalde karakteristieken maar wel een Engels dat zich houdt aan de
standaardregels van de Engelse grammatica.

Rechtbanken starten het proces van interpretatie met het uitgangspunt dat iedereen
(advocaat, aanklager etc.) de grammaticale conventies volgt; welke andere maatstaf moeten ze anders gebruiken om een bepaalde betekenis aan zinnen toe te kennen? Dat is misschien vanzelfsprekend, maar het Amerikaanse Supreme Court vindt het af en toe nodig om daarop te wijzen door bijv. te schrijven dat het naturally does not review congressional enactments as a panel of grammarians; but neither does it regard ordinary principles of English prose as irrelevant to a construction of those enactments (Flora v United States 145, 150). Met andere woorden: good legal writing should follow the conventions of grammar, not as an end in itself but to ensure accurate communnication between reader and writer.

Het is hier overigens goed om op te merken dat Engelstaligen het steeds hebben over
conventions en principles en niet over “regels”. Dit met name omdat er helemaal geen bindende grammaticaregels (of zelfs bindende spellingsregels!) bestaan zoals die in de Nederlandse, Franse, of eigenlijk “Europese” (waarbij Brits als niet-Europees wordt gezien) context wél bestaan (zie o.m. een eerdere blog hier).

Dat is dan ook precies de reden waarom je in een (door een native speaker) Engels geschreven Engelse tekst zelden zal zien dat iets wrong is. Ze hebben het dan over
grammatical lapses, poorly constructed sentences, grammatical infelicities etc, allemaal om niet de woorden wrong-right te gebruiken… als er geen officiële regels zijn, dan kan er ook niets wrong of right zijn, nietwaar? Alleen maar dingen die “niet-gebruikelijk” zijn. Bent u overigens ooit wel eens door een native speaker Engels verbeterd op uw Engels? Ik denk het niet. En dat is niet omdat ze zo “beleefd” zijn, maar veel eerder omdat er (in Engelstalige ogen) geen wrong-right is.

Daarnaast moet je niet uit het oog verliezen dat schrijvers van teksten met grammatica- of spellingsfouten door de lezers ervan, op allerlei negatieve manieren worden beoordeeld. Het onderzoek Grammar Mistakes: the Tainting Effect of Grammar Usage Errors on Judgments of Competence and Character laat luid en duidelijk zien dat lezers een hele
andere kijk op de schrijvers krijgen als die teksten 1) zonder fouten 2) een paar fouten of 3) met veel fouten worden geschreven. Overigens precies op dezelfde manier als waarop ik dit weekend een spandoek van PSV-supporters las (en beoordeelde). Dat spandoek was opgehangen voor het huis van burgemeester Halsema en las: “Van supporters pesten, wordt je blij. Je zoon is een crimineel, niet wij”. Wat doet die -t in “wordt”? Als ík zoiets lees, krijg ik gelijk een beeld van de geestelijke ontwikkeling van PSV-supporters. En terecht of niet (want wat weet ik van het gemiddelde IQ van PSV-supporters?), het leidt af van de boodschap, en dáár gaat het om.

Toch waarschuwen een aantal Legal English-experts om enigszins voorzichtig te zijn met het veroordelen van grammatica-fouten. Ten eerste omdat er lang niet altijd een gemeenschappelijke basis is wat “goed en fout” is (zo zijn er behoorlijk uiteenlopende meningen over wanneer that en wanneer which gebruikt moet worden, over de betekenis van de zgn. serial comma zie bijv. hier) en ga zo nog maar even door.  Ten tweede bestaan er wel meer Engelse “talen” (Brits? Amerikaans?) met licht afwijkende grammaticale gebruiken (bijv. het Brits-Engelse The client has confirmed the dates  en het Amerikaans-Engelse The client confirmed the dates (US-Engels) en spellingsvormen. Ten derde mogen rechtbanken de grammaticale tekortkomingen van de opsteller van (bijv.) een contract niet gebruiken om de bedoelingen van partijen in twijfel te trekken (zoals bijv. Technology Holdings Ltd v. IAG NZ, waar het ging over een groot aantal verkeerd gebruikte, dan wel geheel ontbrekende) voorzetsels. En ten vierde zijn er gewoon heel wat schrijvers die de conventies botweg niet begrijpen.  Of, zoals Lord Mustill in Touche Ross & Co v Baker in 1992 verzuchtte: Experience shows that insurance documents […] are rarely drawn with the precision of language needed for grammatical contrasts to be a reliable guide to intention.

PS.
Ik zie dat ik in deze blog het nog vaak heb over “goed” en “fout” Engels. Graag wil ik hier nogmaals benadrukken dat native speakers Engels het niet zo zien.

PSPS.
Ironisch genoeg komt in de naam van het boven aangehaalde onderzoek het woord
judgment voor. De huidige stand van zaken is als volgt: in Brits-Engels schrijf je het mét een -e- (judgement) als je het woord NIET in een juridische context gebruikt en zónder -e-
(judgment) als je het in een juridische contact gebruikt, als in vonnis, rechterlijke uitspraak etc.

Correctness (36)

Amerikaanse rechtbanken leunen, zoals ook vorige week hier gezegd, nogal stevig op
woordenboeken en grammatica’s. De Code of Laws of the United States of America (U.S.C.) is een compilatie en codificatie van de federale wetgeving van de VS.  De U.S.C. wordt elke zes jaar heruitgegeven met jaarlijkse supplementen. De editie uit 2018 bestaat volgens de US Government Printing Office uit 2250.000 pagina’s. Hoofdstuk 1.1. van de U.S.C. houdt zich bezig met woorden en met constructies van zinnen, en staat ook wel bekend als The Dictionary Act.

Er wordt vaker gebruik van gemaakt dan u misschien wel zou denken: in de zaak United States v. Jackson uit 2003 probeerde de heer Gary Jackson in een hoger beroep van zijn veroordeling voor seks met minderjarigen af te komen. In april van dat jaar werd een
federale wet aangenomen die iedere Amerikaanse staatsburger straft die travels in foreign commerce, and engages in any illicit sexual conduct with another person. Jackson begon zijn travels in 2001 en werd in juni 2003 door de Cambodjaanse politie gearresteerd wegens seksuele handelingen met minderjarigen en aan de Amerikaanse politie uitgeleverd. En dus veroordeeld.

Jackson ging in november 2001 op reis en zijn advocaten pleitten, met succes, dat hoewel hij zijn seksuele daden verrichtte ná aanname van de Amerikaanse wet in april 2003, zijn veroordeling onwettig was gezien hij al in 2001 op reis ging: Congress (ofwel: de wetgever) has specified generically how we are to apply statutes that use the present tense: The Dictionary Act provides that “in determining the meaning of any Act of Congress, words used in the present tense include the future as well as the present.” (2000). Congress did not say that its usage of the present tense applies to past actions, an omission that, given the
precision of the Dictionary Act in this regard, could not have been an oversight.
En dat laatste omdat er genoeg wetten werden/worden aangenomen waarbij wél rekening wordt gehouden met daden nádat een wet is aangenomen…

Het O.M. deed nog enkele verwoede pogingen om dan maar wat vette vraagtekens te zetten bij die zgn. travels van Jackson; was het, gezien de lengte van die travels niet veel meer een emigratie, een relocatie of iets anders dergelijks? Maar m.b.v. de Merriam-Webster’s Dictionary, de Random House Dictionary of the English Language én Black’s Law Dictionary maakte het Hof ook daar korte metten mee.  Het Hof was van mening dat Jacksons reis vóór de inwerkingtreding van de wet begon. En dat het dus het juist was om zijn aanklacht te verwerpen.

Er wordt door het Congres (de Amerikaanse wetgevende instantie) dus niet alleen hard nagedacht over de vorm van werkwoorden (actief-passief, zoals we vorige week hebben gezien), maar ook over de grammaticale tijd (tense) van het werkwoord. Grammatica heeft een betekenis!

Zo zien wij erg vaak dat de toekomstige tijd in het Engels (will, dus) vaak verkeerd gebruikt wordt door Nederlanders die Engels schrijven. Will wordt alléén gebruikt bij a) een zekere toekomst (bijv. We will see a significant increase next year), b) een belofte (bijv. I will ring you as soon as I arrive), c) een voorspelling (bijv. I think it will be a difficult year of d) een verzoek/vraag (bijv. Will you come this way please?).

Will gebruik je niet als a) een zin(sdeel) begint met woorden als when, while, before, after, by the time, as soon as, if, unless, etc, b) als je het hebt over feiten, beleid of processen en c) als het gaat om een geplande activiteit. In de gevallen a) en b) gebruik je de gewone tegenwoordige tijd, oftewel: geheel in lijn met de woorden van het Congress/Dictionary Act: words used in the present tense include the future as well as the present. In de gevallen c) gebruik je de –ing vorm of  going to. (klik hier voor will vs. going to).

Een paar voorbeelden van wat wij de afgelopen weken tegenkwamen in door Nederlanders geschreven Engelstalige stukken:

  • After the written proceedings, oral proceedings will usually commence. Moet zijn: … oral proceedings usually commence (feiten, beleid of processen)
  • Generally, a pre-emption right will be adopted by the municipal council. Moet zijn: …right is adopted (feiten, beleid of processen)
  • A Dutch court will usually respect such a contractual choice of law. Moet zijn: …court usually respects such…(feiten, beleid of processen)
  • On 3 September, I will start my first job as a corporate lawyer. Moet zijn: On 3 September, I am starting of anders: I’m going to start … (geplande activiteit)

Begrijp me niet verkeerd; goedwillende moedertaalEngelssprekenden zullen heus wel
begrijpen wat u bedoelt, maar slechtwillenden (in bijv. een rechtszaak) zouden het met een grammatica in de hand anders kunnen uitleggen en de zinnen interpreteren zoals u die niet hebt bedoeld.  Grammatica betekent iets!

Meer voorbeelden zoals hierboven? Lees en verbeter ze zelf.

  • In the scenario the Court will annul the judgment, the Court will most likely refer the case back to …
  • The court will appoint an insolvency practitioner who will take over the business operations and administration of the company.
  • The Board of Directors will sign next week.
  • It is common practice that when a bankruptcy is ordered a stay period will be proclaimed

Correctness (35)

Tussen interpunctie en juristen heeft het nooit geboterd. Punctuation is not used in legal
instruments, for no one would wish the title to his estates to depend to the insertion of a comma or a full stop,
schrijft  Henry Kelly in The Draftsman uit 1881. Hoofdletters, dat kon dan nog wel, volgens Kelly: The commencement of sentences […] are rendered conspicuous of captitals. Al die andere leestekens leiden alleen maar af van de tekst.

In het zelfde spoor schrijft de jurist Urban A. Lavery  in 1923 in Punctuation in the LawIn the first place is the use of interpunction essentially feminine. That is, instead of a rugged and bold reliance on words to convey meaning, which would be the masculine way of doing things, the habit has grown up of dressing up a sentence with the lace and the ruffles of punctuation.

Met andere woorden: de tekst, de tekst en niets anders dan de tekst, dát is in, met name de Engelstalige, juridische wereld (in wetten, voorschriften, contracten etc.) altijd de leidraad geweest.

En dat terwijl het leven van de punt zo goed begon. In het oude Griekenland had men juist een behoorlijke afkeer van tekst. Plato schreef in de Phaidros dat de opkomst van het schrift zo ongeveer het einde van de totale menselijke beschaving zou inluiden. De ervaring van de rechtstreekse, mondelinge, overdracht van leermeester naar leerling zou verloren gaan als mensen maar zo’n beetje op eigen houtje via het bestuderen van teksten kennis zouden gaan vergaren. Toch kwam men erachter dat iets op schrift wel erg handig was. Om de mondelinge overlevering een handje te helpen en zo veel mogelijk na te bootsen, ontstonden er schriftelijke hoge (stigmḕ teleía), midden (stigmḕ mésē) en lage
(hypostigmḕ) punten om aan te geven dat er over iets resp. langer, iets korter of gewoon kort moest worden nagedacht. And the rest was (punctuation) history… culminerend in wat wij nu kennen als de punt, de puntkomma en de komma.

We zijn nu zo’n 2½ duizend jaar verder en intussen zijn de verschillen tussen Legal English en MSE (=Modern Standard English) in ieder geval op het gebied van de interpunctie
redelijk gelijk getrokken. En dus óók, met inachtneming van regionale verschillen, op het gebied van het gebruik van punten. Alleen… die regionale verschillen, dáár is nog wel het een en ander over op te merken. En als wij het hebben over regionale verschillen, dan hebben we het in grote lijnen over het verschil tussen Amerikaans Engels (AE) en MSE.

Het begint er al mee dat er verschillende woorden voor hetzelfde teken bestaan: waar het in het MSE een full stop is, is dat in het AE een period. Het lijkt er verder op dat het MSE de richtlijnen van Henry Kelly en Urban Lavery (c.s.) nog steeds niet is vergeten; het MSE
gebruikt veel minder punten dan het AE. Dit staat bekend als open punctuation en zorgt
ervoor dat punten niet (meer) gebruikt worden bij initialen (P Peek, en niet P. Peek), bij afkortingen (ie en eg, en niet: ie./i.e of e.g./eg. of etc en niet etc.), bij titels als Mr/Mrs etc. (dus niet: Mr./Mrs. etc.). Vandaar ook dat, als je een brief krijgt die begint met Dear Mr P Peek (ja, zelfs zonder komma!) je 99% zeker weet dat dit door een Britse schrijver is geschreven. Een Amerikaanse schrijver zou hebben geschreven: Dear Mr. P. Peek, (incl. komma!). Voor juristen is het dan weer mooi meegenomen dat ook in de European Case Law Identifier (ECLI) geen punten zijn toegestaan, en dat als je bijv. ziet: Atkins v. Simmons Pty. Ltd. 309 Md. 145 je alleen al door die punten weet dat het om een Amerikaanse zaak draait.

Overigens, die afkortingen ie/eg (MSE) en ie./i.e of e.g./eg. (AE) brengen nóg een verschil tussen MSE en AE aan het licht. Het AE zal die afkortingen altijd vooraf laten gaan én laten volgen door een komma: He trades in farm commodities, e.g., corn and sorghum terwijl het MSE schrijft: He trades in farm commodities, eg corn and sorghum. Lees hier wat Bryan A. Garner hierover te zeggen heeft.

Het zal verder niet 1-2-3 tot misverstanden leiden als u op de Amerikaanse manier Dear Mr. P. Peek, schrijft aan uw Britse klant, maar het staat wél een beetje raar als u in de rest van uw schrijven dan weer keurig de MSE-spelling aanhoudt. Voor alles: Wees Consistent! En verder, als u met What’s appt, SMS’t of wat dan ook met uw klant (Brits, Amerikaans, Nederlands): gebruik dan maar liever helemaal geen punt omdat punten in dergelijke
communicatievormen als onbeleefd en onoprecht kunnen worden geïnterpreteerd zoals we hier al eens eerder hebben geschreven.

Het lijkt erop dat iedereen inmiddels zijn zinnen met een punt eindigt. Wat daarná komt is echter nog steeds een heet hangijzer. Twee spaties voordat een nieuwe zin begint (=English spacing)? Of maar eentje (=French spacing)?  Deze discussie bestaat al sinds het
verschijnen van de typemachine. Typemachines geven namelijk niet alle letters evenveel ruimte waardoor het soms kan lijken dat er helemaal geen spatie meer is tussen de zinnen. Tekstverwerkers en computers geven letters wél allemaal precies dezelfde ruimte (behalve met het lettertype Courier) dus lijkt het geschil geslecht in het voordeel van French spacing. Ooit aangeleerde gewoontes zijn echter slecht af te leren, dus die strijd zal tot de dood van de laatste typemachinegebruiker nog wel even voortduren. Lees hier een kort
gepassioneerd stukje
ten faveure van French spacing.

 

 

Correctness (34)

In de serie blogs over Correctness heb ik het al eens eerder gehad over bijvoeglijke naamwoorden (adjectives) en bijwoorden (adverbs). Bijvoeglijke naamwoorden  zijn woorden die iets zeggen over een zelfstandig naamwoord (bijv. “groot” in “Dat is een groot huis”), of over een persoonlijk voornaamwoord (bijv. “mooi” als in “Jij bent mooi”). Bijwoorden zijn woorden die iets zeggen over andere woorden dan zelfstandige naamwoorden bijv. “heel” in “Dat is een heel groot huis”. Klik hier voor de Engelse grammaticale regels (en
uitzonderingen op die regels!) voor die dingen.

Engelse bijwoorden zijn vaak (maar niet altijd…) te herkennen door –ly achter een woord, als in That’s typically English. Engelse bijvoeglijke naamwoorden hebben die –ly (bijna…) nooit, als in He is a typical Englishman. In het Nederlands is er (heel vaak) geen of slechts een miniem verschil in hoe adverbs en adjectives eruit zien: “Dat is typisch Engels” en “Hij is een typische Engelsman”. (Voor degenen die zich afvragen waar die -e in “typische
vandaan komt: Engelsman is een “de-woord”, bij “het-woorden” verdwijnt die eind -e
helemaal).

Al die regels en uitzonderingen kan je natuurlijk leren en door ze vaak te gebruiken zal het langzaam maar zeker best wel steeds foutlozer worden, maar de vraag is veel meer of je adverbs eigenlijk überhaupt moet gebruiken. In zijn boek over zijn eigen vak, On Writing, schrijft de bestsellerschrijver Stephen King: The adverb is not your friend. Adverbs are words that modify verbs, adjectives, or other adverbs. I believe the road to hell is paved with
adverbs, and I will shout it from the rooftops
.

En dan schrijft hij nog over zijn romans, fictie, dus. De legal writing-experts zijn nog veel stelliger over adverbs: Bryan A. Garner in The Elements of Legal Style: Adverbs often weaken verbs. Think of the best single word instead of warming up a tepid one with a qualifier; John Trimble in Writing With Style: Minimize your adverbs . . . especially trite intensifiers like very, extremely, really, clearly, and terribly, which show a 90% failure rate; William Zinsser in On Writing Well: Most adverbs are unnecessary. You will clutter your sentences and annoy the reader if you choose a verb that has a specific meaning and then add an adverb that carries the same meaning. . . . Don’t use adverbs unless they do necessary work; en opperrechter Anthony M. Kennedy in een interview met Garner: I think adverbs are a cop-out. They’re a way for you to qualify, and if you don’t use them, it forces you to think through the conclusion of your sentence. And it forces you to confront the significance of your word choice, the
importance of your diction.

Een andere reden om erg voorzichtig te zijn met adverbs is dat het een sneeuwbaleffect kan veroorzaken. We hebben het hier al eens gehad over dat het bijna-standaard zinnetje best efforts in contracten (of best endeavours zoals vaak in Britse contracten) kan leiden tot veel verwarring en daaruit voortvloeiend juridisch gekrakeel. Laatst nog bij het covidvaccin van AstraZeneca . Dat best efforts-zinnetje, zo laat Ken Adams in een van z’n laatste blogs ons weten leidt tot steeds idiotere omschrijvingen als all reasonable efforts, all best efforts, all reasonable best efforts, all possible efforts, all commercially best efforts of best possible efforts. In UBH (Mechanical Services) Ltd v. Standard Life Assurance Co. T.L.R. oordeelde de rechtbank: The phrase ‘all reasonable endeavours’ is a middle position somewhere between the other two, implying something more than reasonable endeavours but less than best
endeavours
. En, case law-uitgangspunten in gedachten, kan dat alleen maar leiden tot steeds grotere excessen. Denk nu nog maar eens verder na over het gebruik van adverbs.

Als je als Nederlandstalige jurist desondanks tóch adverbs denkt te moeten gebruiken, doe het dan goed. Een greep uit wat  wij de afgelopen maand tegenkwamen in pre-Course Tasks die deelnemers aan onze Legal Writing-workshops schreven: … which I had attended prior (moet zijn: … which I had priorly attended (verschil tussen adverb en adjective); Probably my main weaknesses are that… (moet zijn: My main weaknesses are probably … NB. ná het werkwoord, want een vorm van to be); Subsequently, this allowed me to … (moet zijn: This subsequently allowed me to… (NB: vóór het werkwoord); …because I still was eager to … (moet zijn: …because I was still eager to… NB. ná het werkwoord, want een vorm van to be).

Maar ten slotte dan toch nog even dit: het citaat van Stephen King hierboven was nog niet afgelopen. Hij vervolgt zijn tirade tegen adverbs met: They’re the ones that usually end in -ly. With adverbs, the writer usually tells us he is afraid he isn’t expressing himself clearly, that he or she is not getting the point or the picture across. Voor de duidelijkheid heb ik de drie adverbs in deze twee daaropvolgende zinnen maar even dikgedrukt. Er is dus altijd nog ruimte tot verbetering…

Correctness (33)

We kunnen er niet vaak genoeg op hameren, en daarom hanteren we die hamer hier nog maar weer eens: in het Engels is er een kolossaal verschil tussen if en when.

In de welbekende notendop: when gebruik je als wanneer je er, normaalgesproken, bijna zeker van bent dat iets gaat gebeuren: When Monday comes, the court will sit.  If gebruik je als een resultaat (nog) helemaal niet  zeker is: Please let us know if you have any problems with the attached. (Lees de blog  “Als als is indien, is als if! (1)” voor meer hierover).

 Het lastige voor Nederlanders die Engels gebruiken, zit ‘m in drie dingen:

  • When lijkt wel erg veel op ‘wanneer’;
  • Het Nederlands kent niet zo’n afgebakend betekenisverschil: ‘als’ en ‘wanneer’ kan je over het algemeen met elkaar verwisselen zonder dat het veel verschil maakt;
  • Het is niet zo zeer een grammaticaal verschil, als wel een betekenisverschil.

Om dat laatste puntje te illustreren: grammaticaal gezien kan je net zo goed zeggen If Monday comes, the court will sit, maar dan loop je rond met het apocalyptische gevoel dat de wereld vóór die maandag is vergaan. En zo kan je ook zeggen Please let us know when you have any problems with the attached, maar dan ga je ervan uit dat de ontvangende
partij zéker problemen gaat krijgen met het openen van het aangehechte document. Zeg dan ook nooit tegen een Engelstalige: He will call you if he comes back from his holiday, want dan suggereer je dat de kans groot is dat hij helemaal nooit meer terugkomt. Gebruik: when (tenzij hij op vakantie is in Kabul of aan het duiken is op een plek met veel witte haaien, natuurlijk).

En als een Engelssprekende Nederlander eenmaal doorheeft waar en wanneer hij if en when moet gebruiken, komt gelijk de volgende vaak-gemaakte fout bovendrijven: het
gebruik van het werkwoord will (en het daarvan afgeleide would) in zinsdelen die met if en when beginnen. Dus niet: When you will arrive tonight, we will go out for dinner, maar gewoon: When you arrive tonight, we will go out for dinner.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij dat niet héél erg vaak zien, maar bij zinsdelen die met if beginnen en gevolgd worden door would, juist des te vaker. Een aantal voorbeelden uit de praktijk van de laatste weken:

  • If I would have (moet zijn: have) to write a legal document in English, I would need help from someone who has more experience in writing in English.
  • If I would have chosen (moet zijn: had chosen) another Master’s program, such as European Law or International Law, I might have had more experience with writing in English.
  • If we would have been (moet zijn: had been) more thorough, we could have caught this issue.
  • If Party A wishes to enforce performance and this claim would be (moet zijn: is) allowed by the court, Party A will have to comply with all the agreements made. (NB: deze fout is extra jammer: If … wishes is prima, maar dat moet je dan wel voortzetten in het zinnetje na and (=nevenschikkend voegwoord) en daar dus ook een gewone tegenwoordige tijd van maken: is)

Een belangrijke tip derhalve: in een zin(sdeel) dat begint met if of when, gebruik NOOIT will of would!! (Met als enige uitzondering als when een vraagwoord is: When will I see you again?,  zongen de Three Degrees al, grammaticaal correct).

Waarschijnlijk is de oorzaak van deze fout het Nederlandse ‘zou’, dat op het gehoor zo lijkt op het Engelse would; in iedere zin hierboven proef je als het ware dat de schrijver wil zeggen: resp. ‘Als ik een Engels document zou moeten schrijven, dan…’, ‘Als ik een ander Master zou hebben moeten kiezen dan…’, ‘Als we nauwkeuriger zouden zijn geweest dan…’, etc.

Nog wat ifjes en whennetjes: je ziet nog steeds regelmatig de uitdrukking: if, and only if… of ook:  if, but only if… Dit gebruik wordt, met name in juridische teksten, met klem
afgeraden. Het voegt niets toe en meer woorden kunnen alleen maar verwarrend zijn. Als je in voorkomende gevallen al wat extra nadruk wil geven, dan zou only if al genoeg moeten zijn, maar ook dat wordt afgeraden, hetzij met wat minder klem.

Ook if and when komt nog regelmatig voor, maar ook if and when voegt uiterst zelden iets toe en kan, opnieuw, voor verwarring en ambiguïteit zorgen. Mocht je het toch nodig
vinden om iets dergelijks te benadrukken, gebruik dan as and when.

Correctness (32)

We hebben het hier al vaak gezegd: er ligt veel meer betekenis in de Engelse grammatica dan in de Nederlandse grammatica. Neem bijvoorbeeld eens de verschillende tijden van Engelse werkwoorden. Als je schrijft I have worked for AKD for 5 years werk je er nog steeds, maar als je schrijft I worked for AKD for 5 years, dan werk je al lang ergens anders. Als je schrijft Company X is a problem of Company Z is being a problem, dan kan je maar beter met Company Z te maken hebben. Ga voor een uitleg en meer voorbeelden naar Correctness 5  of naar Correctness 6

Zo kan het ook gaan met de werkwoorden bij het enkelvoud en het meervoud van een
aantal woorden, en dan met name van zgn. ‘verzamelnamen’. Een verzamelnaam is een zelfstandig naamwoord – zoals team, commissie, jury, ploeg, orkest, publiek, publiek en familie – dat verwijst naar een groep individuen. Ook bekend als ‘groepsnaam’.

In het Nederlands gaat zo’n verzamelnaam altijd vergezeld van de enkelvoudsvorm van het werkwoord (“Het team wint een prijs”, “Het orkest speelde fantastisch”, etc.). Maar in het Engels kan je bij die collective nouns zowel de enkelvoudsvorm als de meervoudsvorm van het werkwoord gebruiken, afhankelijk van wat je ermee wilt zeggen.

Wanneer alle leden van zo’n collective noun iets als een eenheid presteren, gebruik je het enkelvoud (net als in het Nederlands). Dus: The chamber orchestra often plays at the Art Centre; The cast is celebrating the success of the play with a party after the performance; A wolf pack hunts as a group en The staff disagrees on the proposal. 

Maar wanneer de leden van het collective noun iets individueels doen, iets wat afwijkt van wat de anderen in zo’n groep doen, dan kan je gerust het meervoud gebruiken: The
orchestra are tuning their instruments; The cast have 
been practising their lines; The flock were running off in every direction en The staff disagree on the proposal.

Sommigen zeggen dat dit alleen in het Brits-Engels is toegestaan en niet in het Amerikaans-Engels. Dat is een beetje onzin, te meer daar er geen “officiële” grammaticale regels bestaan voor het Engels zoals wij in Nederland een Algemene Nederlandse Spraakkunst (ANS) hebben met daarin de “officiële” Nederlandse
grammaticaregels en zelfs een “Groen Boekje” met daarin de “officiële” Nederlandse spellingsregels. Het kan best zijn dat het meervoud bij collective noun in het Amerikaans-Engels minder vaker voorkomt, maar het is niet pertinent fout.

Met zo’n enkelvoud-meervoudkeuze kan je een subtiel verschil maken in wat je wilt zeggen. Zo kan je zeggen: Management (of om het even: The jury, The councel, The panel etc.) is responsible for these mistakes, maar ook Management (en dus ook: The jury, The councel, The panel etc.) are responsible for these mistakes waarbij je dan, opnieuw: subtiel, opmerkt dat er wat jou betreft ook leden van het managementteam zijn die niet
verantwoordelijk zijn voor die fouten. Bryan Garner schrijft in Garner’s Dictionary of Legal Usage (hier geheel gratis te downloaden!): but if the emphasis is on the individuals in the group, the plural verb form is best. En Merriam-Webster’s English Usage Dictionary is het
hiermee eens:  When the group is considered as a unit, the singular verb is used; when it is thought of as a collection of individuals, the plural verb is used.

 Overigens zijn die dillema’s natuurlijk allemaal makkelijk te omzeilen als je de woordjes members of (The members of the jury… etc.) gebruikt. Dan is het natuurlijk altijd
meervoud…

Dan zijn er nog de namen van sportteams. Het is gebruikelijk dat de Britten hun teams laten optreden met behulp van een meervoudsvorm van het werkwoord: Liverpool are the greatest team, England win the European Championship, etc. Dat vinden vooral de Amerikanen raar, maar zelf doen ze het ook. Nu is het gros van de namen van Amerikaanse sportclubs toevallig al een meervoud (Boston Celtics, New York Yankees, Minnesota Vikings, Los Angeles Lakers etc.), maar ook de enkelvoudige namen zoals Oklahoma City Thunder of Utah Jazz gaan gepaard met meervoudsvormen van het werkwoord. Dat
vinden wij Nederlanders een beetje raar… “Ajax zijn de beste ploeg van de wereld”, “Feyenoord hebben weer gewonnen”, “Spanje winnen de finale”, dat soort werk.

Ook met een ander fenomeen, het plurale tantum, hebben Nederlanders wat moeite… Het zijn woorden die de vormkenmerken van een meervoud hebben, maar waarvan het
bijbehorende enkelvoud niet bestaat. We kennen allemaal glasses, scissors, trousers, maar door die meervoud -s aan het eind weten we dat er ook een meervoudsvorm van het werkwoord gebruikt moet worden.  Waar het bij Nederlanders alleen bijna altijd fout gaat is bij het plurale tantum police. The police were on time, The police are present on Saturday. Meervoud gebruiken, dus!

Correctness (31)

We zien ze redelijk vaak in door Nederlandse juristen geschreven Engelse teksten: haakjes. En misschien wel té vaak.

Neem bijvoorbeeld eens de zin: “Er was sprake van (bodem)verontreiniging”. Dit wordt
bijna standaard door een Nederlander verengelst in There was (soil) pollution. Een Engelse lezer zal dit opvatten als dat dit zinnetje alléén gaat over bodemverontreiniging, terwijl de Nederlandse lezer meent dat het om allerlei soorten verontreiniging gaat, en dus óók (of misschien wel met name?) over bodemverontreiniging. Het zou kunnen dat dit komt
omdat het Nederlands veel vaker woorden aan elkaar schrijft; soil pollution is twee
woorden in het Engels. In het algemeen raden we hier aan om in het Engels een stuk terughoudender te zijn met die haakjes, en al helemaal als die worden gebruikt binnen één Nederlands woord waar je dus vaak twee woorden voor nodig hebt in het Engels.

Brackets, heten ze, in het Engels. Tenminste… in het Brits-Engels. Het Amerikaans-Engels heeft het vaker over parentheses en zijn brackets vaak het vierkante neefje van de
parentheses, waarover aan eind van deze blog meer. Zowel in het Engels als in het Nederlands worden haakjes gebruikt om een (gedeelte van een) zín die (meestal) niet
essentieel voor de rest van het verhaal is af te zonderen. Hierdoor kunnen hoofd- en
bijzaken eenvoudiger uit elkaar gehouden worden. zoals in de zelfverklarende zin hiervoor.

In het Nederland kan dat ook binnen een wóórd ipv. van binnen een zin. Daar worden haakjes ook gebruikt om een extra verduidelijking te geven over iets wat direct voorafgaand aan de haakjes benoemd wordt. (zie: (bodem)verontreiniging). Dat wordt in het Engels een stuk lastiger, of liever gezegd: een stuk onduidelijker.

Dat wil niet zeggen dat haakjes niet welig tieren in het zgn. Legal English en meestal wordt aangeraden om ze zoveel mogelijk te vermijden door bijv. komma’s, voetnoten of
gedachtestreepjes te gebruiken, de additionele informatie in een apart zinnetje te gieten of die informatie gewoon eigenlijk maar helemaal weg te laten. Als het goed is, is het immers toch niet essentieel. Zie bijv. wat Bryan Garner hierover schrijft in het ABA-Journal.

Parentheses blijken echter onuitroeibaar in legal citations (aanhalingen, citaties,
verwijzingen etc.). Gezien het common law-systeem gebaseerd is op case law, is het erg
belangrijk om eerder gedane rechterlijke uitspraken over een bepaalde zaak op te nemen in een pleidooi. Al die advocaten in Hollywoodfilms zitten immers niet voor niets nachtenlang steeds wanhopiger te grasduinen in bedompte bibliotheken om te vinden wat er eerder over een soortgelijke zaak is rechtgesproken…

En als ze nu maar één eerder gedane uitspraak over een soortgelijke zaak zouden vinden, dan zou het niet zo’n groot probleem zijn. Lastiger wordt het als een rechter in 1939 iets in zijn vonnis heeft opgenomen, dat in zaken in 1968 en 1996 is meegenomen, en nu in 2020 allemaal van belang is. Dan krijg je in ….. als: [c]ourts presume that the Legislature ‘ “understands and correctly appreciates the needs of its own people, that its laws are directed to problems made manifest by experience, and that its discriminations are based upon
adequate grounds.” ’ ” Enron Corp. v. Spring Indep. Sch. Dist., 922 S.W.2d 931, 934 (Tex. 1996) (quoting Smith v. Davis, 426 S.W.2d 827, 831 (Tex. 1968) (quoting Texas Nat’l Guard Armory Bd. v. McCraw, 126 S.W.2d 627, 634 (Tex. 1939)))
.

In de Verenigde Staten bestaat hier een bijbel voor: The Bluebook: A Uniform System of Citation . The Bluebook is een stijlgids die het meest gebruikte juridische citatiesysteem in de Verenigde Staten voorschrijft. Maar ook The Bluebook zorgt ervoor dat je door de
parentheses het juridische bos niet meer kan zien, en gaan er in de ‘strijd tegen de haakjes’ stemmen op om een nieuw stel haakjes te gebruiken: (cleaned up). Vaker en vaker zie je daarom dat juridische schrijvers al die bagage weggooien en een nieuw haakje aannemen om de lezers te vertellen dat ze vreemd materiaal hebben verwijderd voor leesbaarheid en te garanderen dat niets dat is verwijderd belangrijk was. (Lees bijv. Reducing legal-writing clutter with (cleaned up) van Wayne Schiess.

Dan krijg je: Courts presume that the Legislature understands and correctly appreciates the needs of its own people, that its laws are directed to problems manifest by experience, and that its discriminations are based on adequate grounds. Enron Corp. v. Spring Indep. Sch. Dist., 922 S.W.2d 931, 934 (Tex. 1996) (cleaned up).

Overigens bestaan er ook Europese initiatieven op dit gebied. Zie bijv. de Europese
identificatiecode voor jurisprudentie (ECLI)

Ten slotte nog heel even terug naar de haakjes in Engelse teksten van Nederlandse juristen. Bijna altijd geven zij, voor alle zekerheid en om onbedoeld vervelende juridische gevolgen te vermijden, tussen haakjes het originele juridische Nederlandse begrip voor een Engelstalig woord: A Cooperative is an Association (vereniging) formed by notarial… of: by means of a more-sided juridical act (meerzijdige rechtshandeling) embodied… Verreweg de meeste Engelstalige stijlgidsen zeggen hierover dat je bij dergelijke vertalingen juist de vierkante haakjes moet gebruiken: ofwel [ ] en niet ( ). Brackets, dus in het Amerikaans-Engels, of Square Brackets in het Brits-Engels.

Correctness (30)

Voordat juristen aan onze Legal English Writing Skills-trainingen deelnemen, sturen ze een aantal zelfgeschreven teksten in. Een kleine greep uit die zgn. pre-Course Tasks die we de afgelopen weken tegenkwamen:

The rules are as follow:… // An offer can be made once the seller and purchaser has agreed… // If X and Y disagrees on the content // I refer to different Dutch sections that
indicates that a credit claim…. // Any other remodeling also require written consent from… //
The temporary lease rights ends on 8 March 2021 // The General Provisions 1992 has not changed compared to the General Provision 1958. // …and several payments to this
company has been identified regarding …

In al deze zinnen komen het onderwerp en de persoonsvorm niet overeen. M.a.w. follow zou followS moeten zijn, has agreed: have agreed, disagrees: disagree, indicates: indicate; require: requireS; ends: end en ten slotte 2 x has: have. Eigenlijk is het vreemd, zou je
kunnen zeggen; het Engels heeft maar twee verbuigingen van werkwoorden, nl. mét een -s voor de derde persoon enkelvoud (he, she, it workS) en helemaal niks voor alle andere
personen (I, you, we, they work) terwijl het Nederlands er drie heeft (geen, een -t, of -en). Dus hoe kan je je daarin nou vergissen?

In sommige gevallen is het waarschijnlijk gewoon slordigheid, maar in andere gevallen is het vaak de on-Engelse zinslengte of de on-Engelse zinsopbouw die Nederlandstalige schrijvers parten speelt. Maar vaak komen de Engelse moedertaalsprekers er zelf ook niet uit. Rest assured… het Engels heeft net zo veel struikelblokken als het Nederlands.

Zo is er altijd die levendige (Nederlandse) discussie over of het woord “aantal”, zoals in “Een aantal collega’s ging/gingen op cursus”. Beide vormen zijn in het Nederlands goed. En in het Engels ook. Anders wordt het als je een bepaald lidwoord (de, het, of in het Engels: the) gebruikt ipv. het onbepaald lidwoord (een, a, an). Dan is het altijd in het enkelvoud: “Het aantal getekende contracten is gestegen”/The number of signed contrats has risen.

Over percentages is de Engelse grammatica dan weer duidelijker: Forty per cent of his
investments were lost in the stock market crash.
Terwijl het Nederlands daar weer tweeslachtig in is:Vijftig procent van de klanten betaalt/betalen contactloos” mag
allebei, hoewel bet enkelvoud (betaalt, dus) de voorkeur verdient. Zonder de nadere bepaling “van de klanten” overigens,want dan geldt dat volgens de Algemene Nederlandse Spraakkunst (ANS) weer niet en moet het zijn: “Vijftig procent betaalt contactloos”.

Het is hier al eerder gezegd: het Engels heeft niet zoiets als een ANS. Het zijn (bijv.) de stijlgidsen van bijv. kranten (of advocatenkantoren!) die, om een zekere consistentie te
behouden, de regels maken. Zo zeggen sommige stijlgidsen:  If the percentage is made up of units (e.g. 10% of people), then use the plural: “Of the top 100 earners, 10% own a yacht”. If the percentage is part of a whole (e.g. 1 pie) use singular (I made the pie, so 10% is mine. In the case of a percentage of units, of them (=people) is being erased In the case of a whole of it (=pie) is being erased.

En dan hebben we nog verschillen bij verzamelnamen als team, staff, jury, crowd etc. In het Nederlands gebruiken we dan bijna altijd het enkelvoud, maar het Engels ziet dat anders. M.a.w. is het nou: The team is/are becoming better over the season, The staff is/are not happy with the new arrangement, The jury has/have awarded custody, Liverpool have won/has won the championship of The police was/were present. Je ziet het allebei en vaak worden die verschillen uitgelegd als een verschil tussen Amerikaans-Engels en Brits-Engels, maar een korte Google Search laat zien dat dat iets te makkelijk is. Vaak wordt het uitgelegd als een verschil in accent: is in deze voorbeelden het team/de jury/de politie etc. belangrijk? Of de afzonderlijke spelers/juryleden/politieagenten etc.?

Net zoals bijv. het woord none. Dit wordt in het algemeen gezien als een afkorting is van no one, en dat none dus altijd enkelvoud is. Maar de “regel” dat none altijd door een
werkwoord in het enkelvoud wordt gevolgd, is pure onzin.De meervoudsvorm is niet alleen acceptabel, maar klinkt ook vaak natuurlijker; no one/none of the current management team is good enough to… is natuurlijk correct. Alleen, als je zegt none of the current
management team
are good enough to… accentueert het gebruik van de meervoudsvorm are de incapabiliteit van alle afzonderlijke leden nog veel meer.

Kortom, zó makkelijk is het allemaal nog niet, maar in het algemeen kan je zeggen dat je bij twijfel gewoon de regels moet volgen die je gewend bent in het Nederlands. Maar dan moet je dat wél doen… Ga maar eens terug naar de zinnen waarmee deze blog begon.