Correctness (4)

Correctness

Dutch Boo Boos

In my 20 years working with the Dutch, I have heard many a linguistic boo boo. But the other day, I think I heard the best one yet. I was teaching in one of the ministries in The Hague and one of my students told me how they had recently had a visit from their English colleagues. In true Dutch style, they introduced their English colleagues to the concept of a ‘borrel’ (not that the English are not familiar with a few drinks after work). One of my student’s colleagues gave a short speech then invited everyone to a toast to the success of the project. On proudly raising his glass to a room full of Dutch and English civil servants, he announced what he appeared to think was a typical English expression used when toasting: Up yours!

If you get the funny side of this, feel free to giggle. If you don’t, look it up!

Now what is the moral of this story? Firstly, I just had to share it. Secondly, it clearly demonstrates that no matter how good you are in other languages, there are a number of linguistic traps just waiting for the non-native speaker to fall in. These are known as ‘false friends’; and false they are indeed!

The definition of a ‘false friend’ (or cognate) is: words which sound or look similar in two languages, but have different meanings. Now because there are so many similarities between English and Dutch, it’s a minefield for many a Dutch speaker; of course, less of a problem for your average native English speaker as they are not exactly renowned for speaking other languages!

Dutch politicians have made their fair share:
(Joseph Luns to JFK):“I fok horses”, (Prime Minister Dries van Agt): “I can stand my little man”, (EU Commissioner Neelie Kroes): “Who says A, must say the rest of the alphabet” and “Don’t throw the baby in the water”,(Minister for Foreign Trade Lilianne Ploumen):“There is no such thing as a Dutch product in terms of quality!”, (Minister of Environment Hans Alders): “We should all become bicycles” (a German false friend!!).

Here are a few more I came across in the last few years and that you should watch out for:

  • I am soliciting for a new job. (I’m afraid ‘solicit’ is usually associated with prostitutes. What is meant here is ‘applying’).
  • My daughter is very brutal. (I hope she’s not a mass murderer! What is meant here is ‘rude’ or ‘cheeky’).
  • Please sign the backside. (Whose bottom do you want me to sign??? What is meant here is ‘back’).
  • May I thank your cock for the lovely dinner. (I hope not! What is meant here is ‘chef’ or ‘cook’).
  • Are you famous in this neighbourhood? (I’d like to think so! What is meant here is ‘familiar’).
  • This is not an exhausted list. (Yawn! What is meant here is ‘exhaustive’).
  • I hate you all heartily welcome. (Well I don’t like you very much either! What is meant here is ‘A warm welcome to you all’ OR ‘I would like to welcome you all’).
  • The doctor gave her a receipt for the medicine. (What is meant here is ‘prescription’).

… and I could go on, but will stop here. So, if you would prefer not ending up with egg on your face: if in doubt, check a dictionary. Here’s a useful online one www.macmillandictionary.com

Remember, it’s a minefield out there! Good luck.

(Okay one last one: “I’d like to thank you from the bottom of my heart for reading this blog, and also from Peter’s bottom”).

 

What’s in a word (7)

What's in a word?

Ja, wat zit er eigenlijk in een woord? En vindt iedereen dat daar hetzelfde in zit? Als we het niet weten, dan zoeken we het toch gewoon op in het woordenboek? Houdt iemand in Nederland bij hoe vaak woordenboeken worden gebruikt tijdens een rechtszaak? In de Verenigde Staten wel. En daar begint men zo langzamerhand wat vraagtekens bij te zetten.

De Marquette Law Review (hier te lezen) telde dat het Supreme Court in de periode 2000-2010 in 225 rechtszaken maar liefst 295 keer het woordenboek raadpleegde om
woorden en begrippen te definiëren. In de jaren 1960-1970 was dat het geval voor 23
woorden in 16 zaken… Vorig jaar werd in maar liefst 20% van de zaken die aan het Supreme Court werden voorgelegd, het woordenboek ingekeken! (lees hier).

“Het” woordenboek, dáár wringt ‘m nu juist de schoen! Want Gordon Christy van de Mississippi College School of Law merkt (terecht) op: “We are treated to the truly absurd spectacle of august justices and judges arguing over which unreliable dictionary and which unreliable dictionary definition should be deemed authoritative.” 

Het is namelijk maar de vraag in hoeverre woordenboeken een objectieve uitleg geven van de woorden die worden opgezocht. Bovendien maakt het nogal wat uit wélk woordenboek uit wélk jaar wordt gebruikt. Jesse Sheidlower, hoofdredacteur van de Oxford English Dictionary, merkt op dat het niet moeilijk is om in woordenboeken een betekenis te vinden die juist wel of juist niet de nuance accentueert waar juristen naar op zoek zijn. De
betekenis van ‘marriage’, zoals vastgelegd in woordenboeken, heeft bijv. een belangrijke rol gespeeld in zaken rond het homohuwelijk (U.S. v. Windsor);  de federale definitie (die vaak verbluffend overeenkwam met de beschrijving in bijna alle woordenboeken…) van marriage als a legal union between one man and one woman heeft veel juridisch getouwtrek veroorzaakt…

Een korte blik op uitspraken door Nederlandse rechtbanken leert ons dat het woordenboek door allerlei partijen te pas en te onpas wordt ingezet als juridische ammunitie (ook bekend onder de noemer “grammaticale interpretatiemethode”). Grappig genoeg echter: onder “het” woordenboek wordt vrijwel altijd de Van Dale verstaan (soms met het omineuze bijvoegsel het-groot-woordenboek-der-Nederlandse-taal).  Andere woordenboeken bestaan niet in het juridische heelal: nergens een Koenen, noch een Kramers, een Prisma of zelfs een Summa te bespeuren. Terwijl dat er toch vaak terdege toe kan doen…

Vorige maand nog oordeelde de rechtbank Overijssel dat de gemeente Steenwijk de omgevingsvergunning voor de bouw van een hypermarkt in Steenwijk terecht heeft
verleend: er zijn geen aanwijzingen dat “de hypermarkt een winkelcentrum wordt”. De gemeente volgde de omschrijving uit de Van Dale: “supermarkt met het assortiment van een warenhuis”.  De rechtbank ziet geen aanwijzingen dat de hypermarkt niet zal voldoen aan deze omschrijving….  (ECLI:NL:RBOVE:2014:1630). En wat nou als Koenen, of Kramers (etc) een andere omschrijving hadden gegeven? Of erger nog… wat als het hele woord niet (of nóg niet) in een woordenboek had gestaan? Zoals bijvoorbeeld de beruchte zaak uit 2009 over het gebruikte woord “blog” in een Belgische zaak? (lees hier verder)

Wie heeft trouwens ooit bedacht dat het de Van Dale (met of zonder “Groot Woordenboek der Nederlandse Taal”) moet zijn als ultieme autoriteit op dit gebied? Hoogstwaarschijnlijk  de marketingafdeling van Van Dale, die er in is geslaagd Van Dale synoniem te maken met ‘woordenboek’ (net zoals het de marketingafdelingen van Asperine, Hoover, Xerox, Cellofaan etc. ook gelukt is met hun producten) .

De schrijvers van het Marquette Law Review artikel stellen dat rechters nooit precies uit de doeken doen waarom ze precies specifiek dát woordenboek gebruikten bij hun oordelen. Ze sluiten af met een pleidooi voor een richtlijn “wanneer en hoe welk specifiek woordenboek te gebruiken en hoe een woordenboekendefinitie te interpreteren”. Misschien moeten we dat in Nederland ook maar eens gaan doen.

Nóg beter is natuurlijk woordenboeken helemaal te vermijden. Supreme Court rechters Oliver Wendell Holmes Jr., Benjamin N. Cardozo en Louis D. Brandeis slaagden er in hun hele carrière in nooit ook maar één woordenboek te citeren. Judge Learned Hand (wiens wijze woorden we al eerder zijn tegengekomen in deze blog) merkte in 1945 al op: “It is one of the surest indexes of a mature and developed jurisprudence not to make a fortress out of the dictionary, but to remember that statutes always have some purpose or object to accomplish, whose sympathetic and imaginative discovery is the surest guide to their meaning.” (lees hier). 

Ps:
Over Xerox en de betekenis van woorden gesproken… Alsof de duivel ermee speelt, maar een dag nadat ik dit schreef, verscheen het volgende item op de NRC-site (klik hier).  Klassiek en écht gebeurd! Ik bedoel maar…

Clarity (3)

Clarity

COMMAPHILIA

This week I would like to address my very often underestimated little friend, the comma. I confess to being somewhat of a pedant when it comes to its usage. Often ignored and underrated, incorrect comma usage can change the meaning of sentences and its omission render a sentence unintelligible. Sticklers like myself go so far as to say that our system of punctuation is endangered – what with ‘textese’ (SMS language) and other internet-based communication. So allow me to demonstrate what a wonderful and necessary thing the comma is. I know, it’s sad – I really don’t have a life.

Before I enlighten you of the rules, look how commas can change the meaning of sentences:

  • The judge said the convict was a fool. (meaning:) The convict is the fool.
  • The judge, said the convict, was a fool. (meaning:)The judge is the fool.
  • The staff who were successful received a bonus. (meaning:) Only members of staff who were successful received a bonus
  • The staff, who were successful, received a bonus. (meaning:) All staff received a bonus.

The rules surrounding comma usage in English differ from those in Dutch. Moreover, I frequently encounter a form of ‘comma phobia’ during the writing workshops I provide; i.e. the poor little comma is completely overlooked. Look at this extract, not a comma in sight!

“The difference between the large company rules and the mitigated large company rules is that the mitigated large company rules the members of the company’s management board are appointed by the general meeting rather than by the members of the supervisory board”.

Now that I have hopefully demonstrated their importance, here are some of the rules:

1. Commas are used to separate an introductory word or phrase from the main subject of the sentence e.g.

  • Time phrase: In 2012, we launched our new software.
  • Introductory phrase: In response to your telephone call, I have pleasure in enclosing the revised contract.

2. Commas are used after connectors (e.g. furthermore, however etc.) or adverbs of opinion (e.g. actually, frankly etc.) placed at the beginning of a sentence e.g.

  • Moreover, we would like to draw your attention to the final paragraph of our client’s letter.
  • Very importantly, we would like to draw your attention to clause four of the contract.

3. Commas are used to separate connectors from the surrounding text e.g.

  • We have, however, some queries related to clause 4.
  • The supplier must, therefore, give four weeks’ notice of any price changes.

4. Commas are used before and after a non-defining relative clause e.g.

  • The contract, which has also been passed to my colleague in Frankfurt, does not   include the information we sent you last week.
  • He has agreed to speak to the manager, who is coming here next Monday, regarding the Patent issue.

5. Commas are NOT used:

  • After a defining relative clause e.g. – This is an issue which will require further attention. – A barrister is a lawyer in England or Wales who is allowed to speak in the higher law courts.
  • Before ‘and’ (NB: There is something known as the ‘Oxford Comma’ which is an optional comma before the word ‘and’ at the end of al list e.g. We sell books, videos, and magazines. The Oxford Comma is also a part of pop music… click here). 
  • After a ‘reporting’ verb (e.g. say, tell, inform, think, confirm etc.)e.g. He has confirmed that the Plaintiff will accept the amount offered in settlement
  • (as mentioned in Courtesy 1): After salutations and closes in correspondence e.g. Dear Mr Jones and Yours sincerely/Best regards. This is no longer necessary in British English.

Although I have only scratched the surface regarding comma usage, the above are the most important rules. I hope after reading this you pay a little more attention to possibly one of the most important, but underrated elements of punctuation.

Happy writing.

What’s in a language? (3)

What's in a language?

Van der Brugge en De Groot schreven onlangs in het Nederlands Juristenblad (lees hier) dat juridische teksten begrijpelijker zouden worden door een goed onder- en opgebouwd betoog dan door het vermijden van juridisch jargon en archaïsch taalgebruik. Daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Alleen is het jammer dat juridisch taalgebruik (of het nou gaat om
Legal English of om Juridisch Nederlands) zo vaak gezien wordt als alleen archaïsch
taalgebruik. Het is zo veel meer dan dat. Ik zet graag nog even voornaamste kenmerken op een rijtje en zal proberen een aantal verschillen tussen Legal English en Juridisch
Nederlands te geven.

De meest in het oog vallende kenmerken van deze professionele taalvariant zijn:

  • Het gebruik van juridische terminologie. Net zoals in andere professies maken
    juristen vaak gebruik van  technische termen die voor juridisch niet-onderlegden vaak onbekend zijn. Voor wat betreft Legal English bijv. waiver, restraining of trade, restrictive covenant, promissory estoppel. Veel van deze woorden stammen uit het Frans of het Latijn, een reden te meer dat deze woorden niet écht bekend zijn bij ‘het grote publiek’.
  • Deze terminologie omvat soms ‘gewone’ woorden die een speciale juridische
    betekenis hebben als ze worden gebruikt in een juridische context. Eerder hebben we het al eens gehad over specification, maar andere voorbeelden zijn consideration, redemption, of furnish.
  • Een gebrek aan interpunctie. Soms lijkt het wel of juridische Engelstalige stukken (aktes in het bijzonder) allergisch zijn voor komma’s en punten. Engelstalige
    advocaten vinden dat interpunctie alleen maar ambiguïteit in de hand werkt en dat de betekenis van juridische documenten slechts in de woorden en hun context ligt (een gevolg van het Common Law-stelsel wellicht?). Grappig genoeg wordt Juridisch Nederlands vaak geplaagd door juist te veel komma’s op te veel willekeurige
    plaatsen waardoor de betekenis van een zin juist anders uit kan pakken dan
    bedoeld… Het kan zijn dat de regels  van het komma-gebruik in het Nederlands veel ingewikkelder zijn dan in het Engels. Hier komen we in een volgende blog op terug.
  • Het gebruik van verdubbelingen. We hebben het hier al eens over gehad; het voorbeeld was toen null and void. Maar fit and proper, care and attention, perform and
    discharge, terms and condition     zijn daar allemaal voorbeelden van en we zouden er nog veel meer kunnen opnoemen.
  • En over verdubbelingen gesproken: het veelvuldig gebruik van de zgn. pro-form (ofwel: korte en economische woorden met een algemene betekenis die voor
    andere, in de tekst gespecificeerde, “inhoudsdragende” woorden of uitdrukkingen staan). Bijvoorbeeld: the same, the said, the aforementioned enz. Het gebruik hiervan in juridische teksten is opmerkelijk omdat ze vaak niet het woord vervangen waar ze voor staan (juist de hele bedoeling van die woordjes!), maar juist gebruikt worden als een soort bijwoord. Bijvoorbeeld: the said John Smith. Of in het Nederlands: ‘de voornoemde Jan Smit’ (alsof we het plotseling over een andere Jan Smit hebben..). Waarschijnlijk opnieuw een poging om eventuele ambiguïteit te voorkomen.
  • Het gebruik van voornaamwoordelijke bijwoorden. Ofwel woorden als hereby en whereof (en andere met bijv. -at, -in, -after, -before, -with, -of, -above, -on, -upon) die in het Modern Standard English bijna niet meer worden gebruikt (lees ook hier). Vreemd genoeg wordt dit stijlaspect in juridisch taalgebruik juist gebruikt om
    herhalingen te voorkomen… Bijvoorbeeld: the parties hereto in plaats van the parties to this contract.
  • Ongebruikelijke woordvolgorde. De woordvolgorde in Engelstalige juridische
    documenten kan nogal een afwijken van de normale woordvolgorde: zinnen als the provisions for termination hereinafter appearing of anders will at the cost of the
    borrower forthwith comply with the same     kom je geregeld tegen. Hoogstwaarschijnlijk is de invloed van Franse grammaticale structuren hier debet aan.
  • Het gebruik van phrasal verbs, ofwel werkwoorden met een vast voorzetsel. In
    Modern Standard English al één van de lastigste dingen om onder de knie te krijgen en met oneindig veel groter gebruik dan in het Nederlands. Bovendien met vaak een strikt juridische betekenis. Bijv. parties enter into contracts, put down
    deposits, serve [documents] upon other parties, write off debts, etc. etc. En om het nog iets ingewikkelder te maken: Engelse phrasal verbs  dienen vaak ter vervanging van een formeler (vaak Latijns) synoniem, bijvoorbeeld get together in plaats van congegrate, put off in plaats van postpone en ga zo maar door.
  • En dan verder nog het gebruik van archaïsche woorden (zie o.a hier), het overvloedig gebruik van de passieve vorm, het gebruik van nominalisaties (lees hier meer), het gebruik van (vaak) Latijnse afkortingen, enz. enz.

Kortom, Legal English/Juridisch Nederlands heeft zo veel meer kenmerken dan alleen
archaïsmen. Het is jammer dat in de titel van het artikel van Van der Brugge en De Groot weer het woord term ‘Jip-en-Janneketaal’ voorkomt (waarschijnlijk door een redacteur
verzonnen, want verder wordt het woord niet gebruikt). Zo wordt de discussie de hele tijd richting ‘kinderachtig’ getrokken. Beter zou zijn een term als ‘begrijpelijk Nederlands’ te gebruiken. Want hiermee stel je dan gelijk de hamvraag: “Begrijpelijk voor WIE?”. Het maakt nogal uit of je een tekst schrijft om in een rechtszaal te gebruiken of om
buurtbewoners van het e.e.a. op de hoogte te stellen.

De woorden Legal (in legal English) en Juridisch (in Juridisch Nederlands) geven aan dat het hier om een “professionele variant” van het Engels/Nederlands gaat. Kortom: een techniek. Denk eerst eens na voor wie je een tekst schrijft, en pas daar je schrijftechniek aan.

What’s in a word? (6)

What's in a word?

image003“Vermenging” in Nederlands en Engels goederenrecht.

Een collega vroeg me onlangs of ik voor haar een Engelse vertaling van een pandakte wilde maken. Ze was er zelf aan begonnen maar  raakte langzaam maar zeker really and totally freaked out. Nu kende ik haar als iemand die niet snel van haar stuk te brengen was, maar toen ik het stuk zag kon ik me wel iets voorstellen bij haar gemoedstoestand…

Een jurist ziet een pandakte als de bron van afspraken over het pandrecht. Dat betekent dus veel uitweidingen over het goed en wat daar zoal mee kan gebeuren in juridische zin. Veel goederenrecht dus. Voor een vertaler echter is zo’n pandakte een verzameling termen met een al dan niet wettelijke definitie en een hoog abstractiegehalte. Normaalgesproken een feest voor een vertaler!

Maar na een uur of wat was mijn oorspronkelijke enthousiasme redelijk bekoeld. De reden was dat de strategie die ik vaak het eerste toepas, namelijk zoeken naar Engelse equivalenten aan de hand van rechtsvergelijking, in dit geval werkelijk helemaal niets opleverde. En tegen die tijd was mij ook duidelijk geworden hoe dat kwam: het goederenrecht van de common law heeft zo’n afwijkende ontwikkeling doorgemaakt in vergelijking met het continentale goederenrecht dat er weinig hoop was op een vertaling. Er viel simpelweg niets te vergelijken.

Terug bij af dus. In een uiterste poging om een vertaling te vinden voor ‘vermenging’ (artikel 5:15 BW) raadpleegde ik de Grote Van Dale voor vertalers. Nu moeten de vertalingen van juridische termen in deze Van Dale met groot wantrouwen worden bekeken. Meestal is het op het eerste gezicht al duidelijk dat er iets niet klopt, want zo is het onderscheid tussen privaatrecht en strafrecht nog niet helemaal aangekomen bij deze woordenboekmakers. Maar als je daar rekening mee houdt (en dus verder zoekt) kan het boek nuttig zijn want heel soms staat er iets in dat je verder brengt. Specification stond er achter ‘vermenging’. Verder zoeken dus, alleen in geen enkel Engels-Engels woordenboek vond ik een bevestiging want het hele woord stond er niet eens in. Zelfs niet iets dat er op leek.

En ineens viel het kwartje: dit was Latijn want eigenlijk stond hier specificatio! Good old Kaser-Wubbe bevestigde deze stelling en daar stonden ze: de Latijnse benamingen voor ons goederenrecht. Meer dan 2000 jaar oud, maar nog steeds van belang als aanvulling op het Engels. De lingua franca van vroeger als aanvulling op de lingua franca van nu.

Sindsdien vertaal ik, bij wijze van spreken, fluitend goederenrechtelijke documenten. Hypotheekaktes, pandaktes, huwelijkse voorwaarden, heerlijk. Deze Romeinsrechtelijke oplossing geeft richting aan het zoeken, doch dit neemt niet weg dat je altijd kritisch moet blijven. Maar er is in ieder geval geen reden voor paniek. Alles kan vertaald worden, en elk rechtsgebied vraagt een andere strategie. En de verschillen met de common law en het goederenrecht? Daar gaan we het een andere keer nog eens over hebben.

Antoinette Dop.

What’s in a word? (5)

What's in a word?

“… if an extension to close is not requested and it did not close by the agreed upon date, then the contract becomes null and void”. Zinssnedes van dergelijke strekking lees je vaak in Engelstalige contracten. Maar wat betekent dat eigenlijk? “Null and void”? Is dat niet hetzelfde? En als dat zo is, waarom dan die herhaling met twee verschillende woorden? Overbodig en (alweer) een voorbeeld van het door ons zo verfoeide Legalese?

Eerst dan maar even een kort geschiedenislesje: terug naar Engeland in de Middeleeuwen. In 1066 kreeg Engeland na de Normandische invasie een Franssprekende koning (en hofhouding) en een Normandisch rechtssysteem (het Common Law-systeem). De taal  van  de rechtsspraak werd Frans (en/of Latijn). Het duurde tot 1363 voordat het parlement weer geopend werd in de oorspronkelijke landstaal.

Tegen die tijd kwam het Engels ook weer langzaam maar zeker in zwang in de rechtspraktijk. Alleen… de Normandiërs hadden naast hun taal óók hun rechtssysteem meegenomen (het gewoonte-recht, dat ontstaat uit wat men gebruikelijk acht en voor een groot deel leunt op eerdere uitspraken, in dit geval dus uitspraken in het Frans/Latijn…). Na zo’n 300 jaar Frans gebruikt te hebben, waren juristen niet helemaal zeker meer van de betekenis van de woorden die hen ter beschikking stonden. En om maar liever 100% zeker van hun zaakjes te zijn en om hun clientèle (en hun eigen broodwinning…) te beschermen, ontstond de gewoonte om Engelse synoniemen aan Franse begrippen te koppelen (of andersom) en koos men voor twee of drie woorden uit verschillende talen: (Engels/Frans/Latijn); “Mr Johnson shall not [do something] in any shape or form”, waarbij shape een Germaanse stam heeft en form uit het Latijn stemt. Het betekent echter precies hetzelfde… Naar verloop van tijd “vergat” men hoogstwaarschijnlijk waarom ze al die overbodigheden opschreven en men besloot deze “broekriem-en-bretels-methode” te blijven toepassen. Een andere verklaring zou kunnen zijn dat er na verloop van tijd zó veel vonnissen waren geveld met al die dubbele synoniemen, dat men er onder het motto if it ain’t broke, don’t fix it niet meer vanaf kon.

Ondertussen zitten we er maar mooi mee en is het een stilistische karakteristiek van Legal English geworden. Uitdrukkingen als breaking and entering (Engels/Frans), fit and proper (Engels/Frans), lands and tenements (Engels/Frans), will and testament (Engels/Latijn), heirs and assigns (Engels/Frans), acknowledge and confess (Engels/Latijn), law and order (Engels/Frans) of terms and conditions zijn schering en inslag in juridische documenten in het Engels. Soms zelfs Engels/Engels: let and hindrance, have and hold en, inderdaad: null and void.

Hoewel wij null and void vaak als “nietig verklaren” of “ongeldig verklaren” zouden vertalen, komt ons “van nul en generlei waarde” tamelijk dicht in de buurt. Ook een schijnbaar overbodige dubbelheid… Het vervelende is eigenlijk dat niet twee woorden ooit perfecte synoniemen van elkaar zijn, en al helemaal niet als die woorden worden gebruikt in binnen een bepaald frame, of register; in dit geval een juridisch frame/register. Juridisch taalgebruik streeft naar absolute duidelijkheid, de breedst mogelijke dekking en de minst mogelijke verwarring. Het gebruik van “dubbele bijna-synoniemen” is typisch iets voor bretels-en-broekriemmannen (of pil-en-condoomvrouwen), én voor juristen…

Maar null and void bestaat (net zoals als die andere dubbele bijna-synoniemen hierboven); het zijn versteende uitdrukkingen. Een tekst wordt er langer en ingewikkelder en onbegrijpelijker van. Opnieuw: collega-juristen zullen er geen moeite mee hebben, maar juridisch niet-onderlegden misschien wel. Blijf dus altijd in het achterhoofd houden voor wie u uw teksten schrijft! (En vergeet de niet-Engelstalige juristen niet, die uw Engelse tekst wellicht óók moeten lezen….).

PS:
Juristen zouden juristen niet zijn als ze niet achteraf kunnen beargumenteren dat er wel degelijk een verschil is tussen null en void… Volgens sommige tekst-exegeten verwijst null naar het verleden (en betekent het oordeel “alsof het er nooit is geweest”) en kijkt void naar de toekomst (om te verzekeren dat het vanaf het oordeel “geen enkele invloed meer heeft”). Tsja…

Correctness (3)

Correctness

WRITTEN ADVICE, RECOMMENDATIONS AND SUGGESTIONS

As legal writers, you undoubtedly frequently advise your clients on a particular aspect of the law or on a course of legal action. You could be forgiven for wondering what’s so
difficult about that; especially if you think the following sentences are correct:

  • I suggest you to reconsider their offer.
  • I advise to reconsider the offer.
  • We would recommend you to not enter the debate.
  • I suggested her to plead guilty.
  • We recommend Mr Jones to submit a patent application.
  • They recommended to appeal the judgment.

Well, I’m afraid this is another pitfall of English that non-native (and more native speakers than I care to admit) fall foul of. Take a look at this.

The grammatical rules surrounding the use of the verbs advise (the verb is spelt with an ‘s’ and the noun ‘advice’ with a ‘c’), suggest and recommend are as follows:

1. If recommend, suggest or advise are followed by another verb, this second verb takes the gerund form i.e. verb + -ing

  • I recommend following your lawyer’s advice.
  • I suggest following your lawyer’s advice.
  • I advise following your lawyer’s advice.

In other words, it is incorrect to say or write I recommend/suggest/advise to follow your lawyer’s advice.

2. The verbs recommend and suggest cannot be directly followed by an object (pronoun). Instead you need to use ‘that’.

  • I recommend that you follow your lawyer’s advice.
  • I suggest that you follow your lawyer’s advice.
  • I recommend that she follow her lawyer’s advice. (see 3)
  • I suggest that he follow his lawyer’s advice. (see 3)

You cannot say or write: I recommend/suggest you to follow your lawyer’s advice.
However, ‘advise’ is the exception to this rule. You can say or write:

  • I advise you to follow your lawyer’s advice.
  • I advise her to follow her lawyer’s advice.
  • I advise him to follow his lawyer’s advice.

3. If you would really like to impress, you could use what is known as the subjunctive when writing your recommendations, suggestions and advice. The subjunctive is used in ‘that–clauses’, after verbs, adjectives or nouns.
Examples:

  • We recommended that he consider his situation carefully. (NOT: ‘considers’)
  • She suggests that he consider his situation carefully. (NOT: ‘considers’)
  • They advised that he consider his situation carefully. (NOT: ‘considers’)
  • It is important that she be admitted to hospital immediately.

If this is too much of a good thing, you can avoid the subjunctive by using should in the ‘that-clause’.
Examples:

  • They suggested that he should consider his situation carefully.
  • They recommended that she should be admitted to hospital immediately.

There are a number of verbs that follow the subjunctive rule and these include:
to advise (that) / to ask (that)/ to command (that) / to demand (that) / to desire (that)/ to insist (that) / to propose (that) / to recommend (that)/ to request (that) / to suggest (that) / to urge (that)

So, thinking back to the sentences containing mistakes at the beginning of this blogpost, how would you correct them? Bonus points for anyone who can use the subjunctive. Mail your answers to p.peek@branch-out.eu

 

Plain English (4)

Plain English

Een gedachtenexperimentje: stel dat we Esperanto (of Volapük, of Ido, of Spokil, of welke andere artificiële taal dan ook….) gebruiken om wetten, contracten, vonnissen en verdere juridische teksten in te schrijven.  Zou dat helpen om ambiguïteit, wolligheid, ambtelijk gestamel en multi-interpretabel juridisch gewauwel uit de wereld te helpen? Zou dat ook gelijk de Plain English movement overbodig maken? Ja en ja, zouden de antwoorden zijn, maar helaas… het kán niet. (Voor meer posts over Plain English: zie hiernaast onder “Thema’s”).

Kunsttalen zoals de bovengenoemde, stellen zich ten doel de communicatie tussen volken te bevorderen door een “cultureel niet-beladen” taal te creëeren. Op zich natuurlijk een nobel streven, maar juist die “cultuur” ligt aan de basis van alles wat met rechtspraak te maken heeft.

En misschien is de link tussen cultuur – taal – wetgeving in het Engels wel sterker dan in het Nederlands. Normaalgesproken zouden we daar onze schouders over ophalen en denken “wat heeft dat met ons te maken?”, maar Engels is nu eenmaal hét internationale communicatiemiddel waarin een groot deel van juridische haarkloverijen zich afspeelt… En Engels is allesbehalve een kunsttaal….

Al een aantal keren hebben we in deze blog gefulmineerd tegen legalese, officialese, federalese,insuranceese en andere vormen van “overbodig ingewikkeld juridisch taalgebruik”, maar misschien wordt dit in de hand gewerkt door het rechtssysteem zélf, en dan het Engelse rechtssysteem in het bijzonder.  Zoals bekend hanteert het Verenigd Koninkrijk en (sommige van) zijn vroegere kolonies namelijk het Common Law, een systeem van wet- en rechtsvorming op basis van gewoonterecht. Het ontstaat uit wat men gebruikelijk acht en wat de rechtspraak aan uitspraken (en dus: wetvorming) oplevert. In veel gevallen ligt er geen (door een volksvertegenwoordiging) gepasseerde en geschreven wetgeving aan ten grondslag.

De door de eeuwen heen gebruikte taal veranderen (of ‘vereenvoudigen’, zoals de Plain English movement voorstaat) is een tamelijk drastische stap. En al helemaal in een Common Law-systeem waar de link tussen cultuur-taal-wetgeving zoveel sterker is. Zo’n stap zou eeuwen van rechtspraak terzijde kunnen schuiven en zou gloednieuwe precedenten kunnen scheppen die een stortvloed van nieuwe rechtszaken zou opleveren. Dit zou, vooral in een Common Law-systeem, zó lang duren dat tegen de tijd dat dit proces is afgerond, de gebruikte taal door de meeste Engelssprekenden alweer als archaïsch beschouwd zou worden…

Juridisch taalgebruik heeft een andere bedoeling dan zelfs formeel taalgebruik; iedere mogelijke ambiguïteit zou tot problemen kúnnen leiden, zélfs als de betekenis van een zin of een woord volledig duidelijk is! Vandaar ook al die (in de ogen van veel niet-juridisch onderlegden) overbodigheden en dubbelheden… Vandaar ook dat het veel langzamer verandert dan ‘normaal’ of zelfs ‘formeel’ taalgebruik. Juristen weten wat bepaalde archaïsmes en verouderde zegswijzes betekenen, en welke gevolgen eventuele veranderingen met zich mee zouden kunnen voeren. Vandaar ook dat zij nieuwe, andere, meer moderne, uitdrukkingen helemaal opnieuw zouden moeten definiëren en af zouden moeten bakenen. In een Common Law-systeem, (gewoonte recht-systeem), met andere woorden: in het ENGELS, is dat hoogstwaarschijnlijk nog een graad of wat lastiger dan in een Civil Law-systeem.

Is Legal English dan gevangen in zijn eigen net? En zullen veranderingen slechts mondjesmaat binnensijpelen? Integendeel, hoe nauwer het net wordt aangetrokken, des te meer zullen de visjes spartelen!  Niet voor niets maakt  de Plain English-beweging in Engelstalige landen een hoop meer lawaai (met daaruit voortvloeiende veranderingen!) dan soortgelijke bewegingen in andere landen (veelzeggend genoeg: landen met een Civil Law-systeem…!), waar de discussie vaak verzandt in geringschattend Jip-en- Janneke terminologie. 

Een slecht (of in ieder geval: onmogelijk) idee dus als internationaal opererende juristen hun toevlucht gaan zoeken tot pseudo-oplossingen als Esperanto (Volapük, Ido, etc.). Maar hoe meer de samenleving vraagt om meer transparante juridische teksten,  des te sneller zullen door de Plain English-beweging voorgestelde veranderingen worden overgenomen. En Nederlandstalige juristen kunnen dan niet achterblijven!!! ĝis la proksima tempo!

Cohesion (1)

Cohesion

A  TOPIC CLOSE TO MY HEART

Take a look at these sentences which I took from some of the many pre-course tasks we receive from participants before one of our workshops. Any idea what the subject of this week’s blog is?

  1. One of the disadvantages of my department is that for every document or at every meeting, Dutch is the language of communication. My English language skills are decreasing drastically.
  2. Following I went to Burton College where I studied law.
  3. Next to German and English, I speak French.
  4. Before starting at Slaughter & May, I worked at BP. Therefore I worked for the Ministry of Transport.
  5. Also, the relevant trade unions must be consulted.

Did you spot the problem? This week I would like to address a topic very close to my heart: the matter of cohesion in writing. “Cohesion?” I hear you say “What’s that?” Allow me to elaborate.

Cohesion is the art of linking your sentences and paragraphs. Cohesion stems from the word ‘coherence’ (look that one up in your dictionary) and is achieved through the use of ‘linking’ or ‘signaling’ words that help make your text intelligible and help the reader follow the writer’s train of thought.

Linking words can greatly enhance your professional emails and texts and should not be considered a luxury, but a must. Moreover, English offers an extensive choice of such words. Look at this:

  • Making a contrast:  However, nevertheless, on the one hand… on the other hand …, conversely
  • Adding information: Moreover, furthermore, also, in addition (to)
  • Talking generally: Generally, in general, on the whole
  • Giving a result: As a result, consequently, therefore
  • Summarising: To sum up, in short, overall

… the list is endless.

As with most areas of writing, Dutch writers are prone to certain persistent mistakes in this area, some of which are exemplified in my initial five sentences. Let’s take a quick look at these.

Sentence 1 lacks any cohesion which is something I commonly see and results in what I like to refer to as a ‘staccato’ style of writing. The sentence would ‘flow’ much better by adding a linking word to express result such as ‘consequently’

The mistakes in sentences 2, 3 and 4 are a result of the old enemy ‘direct translation’.

  • Instead of ‘following’ in sentence 2. the writer means ‘subsequently’.
  • Instead of ‘next to’ in sentence 3. the writer means ‘in addition to’.
  • Instead of ‘therefore’ in sentence 4. the writer means ‘before that’ or ‘previously’

Sentence 5 is an example of a mistake not reserved to non-native speakers, but also native speakers are guilty of this mistake. Firstly, one should never begin a sentence with ‘also’. Secondly, ‘also’ is an adverb and therefore takes the following positions in a sentence:

  • I also speak Spanish. (Before a single verb unless the verb is ‘to be’)
  • I have also learnt Spanish. (In between the verbs in multi-verb constructions)
  • I am also a Spanish speaker. (After the verb ‘to be’)

So, there you have it. This being a topic close to my heart, I could write a whole lot more. But enough for now. More on this subject another time.

Happy writing!

 

Courtesy (2)

Courtesy

Writing a letter or email in another language is not always straightforward, as I know from experience. I always battle with establishing a consistent style, i.e. I tend to mix formal and informal styles, or worse still, I try to translate English standard phrases for letter/email writing directly into the language that I am writing. But as with everything, the good old ‘trial and error’ eventually gets me there – and a few sympathetic native speakers are also very helpful. This week, I would like to provide some tips on English business correspondence – more importantly, how to avoid mistakes commonly made in letters and emails.

1. Always identify your audience before writing. For example, there is a big difference between a letter a lawyer would write to a client (who knows nothing about the law) and another lawyer. This step also helps you establish the appropriate style and tone.

2. Always establish your objective for writing and be concise. So many writers fall into the trap of hiding their message in paragraphs of longwinded prose which they expect the poor reader to decrypt! Remember the KISS analogy: Keep It Short & Simple (or Stupid as some like to say). Very importantly, a reader should NEVER have to reread a sentence because the meaning was not clear the first time.

3. Ensure your English spelling & grammar check is switched on. My students always assure me it is, but the red squiggly lines speak for themselves! Remember also to distinguish between British and American English i.e. don’t mix – it’s either or.

4. Forget the words ‘hereby’ & ‘herewith’. In English, it is perfectly acceptable to start with the personal pronouns I/we. Many Dutch writers of English fall into the trap of beginning their letters ‘Hereby I send you …’ or ‘Herewith I write you …’ because they think it is incorrect to start with ‘I’ or ‘we’.

Some useful phrases for starting your letter or email include:

  • I am writing to enquire about/ request/ confirm etc.
  • Further to your email of (DATE), please see below the answers to your questions.
  • I am sending you a copy of our terms and conditions.
  • I am enclosing/attaching our terms and conditions

5. Be consistent in your tone and style. Don’t mix formal and informal, don’t be overly polite and then suddenly very direct. Look at the difference between the below phrases:

  • (Formal) I/we would be very grateful if you would/could … (Informal) Please could you…
  • (Formal) We regret to inform you that …(Informal) Sorry, but …
  • (Formal) We will do our utmost to ensure that …(Informal) We will do our best to …

6. Do not translate directly from Dutch into English. Some typical Dutch mistakes we regularly come across, include:

  • I write you about … (Should be:) I am writing about …
  • Would you be so kind to … (Should be:) Would you be so kind as to …
  • I look forward to meet you. (Should be:) I look forward to meeting you.
  • I would appreciate if you would send me … (Should be:) I would appreciate it if you would send me …
  • I suggest you to come to the meeting. (Should be:) I suggest that you come to the meeting
  • I suggest/recommend/advise to come to the meeting. (Should be:) I suggest/recommend/advise coming to the meeting.
  • I like to thank you in advance. (Should be:) I would like to thank you in advance.
  • Would you mind to postpone the meeting? (Should be:) Would you mind postponing the meeting?

7. Be a copy cat  If you regularly receive correspondence from English native speakers, emulate their style and make a note of the phrases that they use. You could draw up a list like the one below:

Drawing attention and reminding:

  • (Formal) May I/we draw your attention to … (Informal) Can I draw your attention to
  • (Formal) I/we would like to point out that … (Informal) Can I point out that …
  • (Formal) I/We don’t appear to have received..  (Informal) I/we haven’t received …

Final comments:

  • (Formal) Please do not hesitate to contact us should you have any further questions. (Informal) Let me know if you need anything else.
  • (Formal) Please feel free to contact me/us if you have any questions.  (Informal) Just give me a call if you have any questions.

Happy writing!!