In Nederland heeft de Nederlandse Taalunie de bevoegdheid de spelling van het Nederlands vast te leggen (de Spellingswet). Deze wet schrijft voor dat deze spelling moet
worden gevolgd “bij de overheidsorganen, bij de uit de openbare kas bekostigde
onderwijsinstellingen, alsook bij de examens waarvoor wettelijke voorschriften zijn vastgesteld”. Je kan het met een bepaalde spelling eens of oneens zijn, moet je zelf weten, maar het feit blijft dat er een ‘standaard’ is.

Nederland (en via de Taalunie ook België) is een van weinige landen waar de spelling
wettelijk is vastgelegd. Het Engels bijvoorbeeld, ontbeert zo’n spellingswet, of instanties als de Taalunie; er is geen “goed”, er is geen “fout” (al eerder opgemerkt in bijv. hier). Oneerbiedig zou je kunnen zeggen dat de spelling ‘aan de markt wordt overgelaten’. Het zijn de gebruikers, de schrijvers, de media (met name de kranten), en in laatste instantie de woordenboekenmakers die dit alles vastleggen en die bepalen wat de gangbare, of in ieder geval: een geaccepteerde, spelling is. (Overigens, en zonder al te filosofisch te
worden…: hier zijn wel wat parallellen te trekken met het Anglo-Amerikaanse Common Law-rechtssysteem dat immers ook veel zwaarder leunt op eerdere rechterlijke uitspraken dan op een van te voren schriftelijk en systematisch neergelegd systeem van wet- en
regelgeving).

Een nadeel is dat de Engelse spelling daardoor extreem onregelmatig is geworden. Sterker nog, er is in het Engels erg weinig verband tussen uitspraak en schrijfwijze. Om een voorbeeld te geven: 40 klanken worden op 1120 verschillende wijzen geschreven. Volgens
onderzoeker Eraldo Paulesu van de Universiteit van Milaan overigens, is dit er de oorzaak van, dat in Engelstalige landen tweemaal zoveel dyslexie-diagnoses worden gesteld als in Italië; in het Italiaans worden 25 klanken op slechts 33 verschillende wijzen geschreven.

Áls er een Engelse versie van de Nederlandse Taalunie had bestaan, dan zou deze een harde dobber hebben aan bijv. het Engelse woord judgment, ook wel: judgement. Twee weken geleden schreven we hier dat één van Amerika’s meest fervente twitteraars, tweette dat Hillary Clinton should not be given national security briefings in that she is a lose cannon with extraordinarily bad judgement & insticts. Over lose (=loose) en insticts (=instincts)
kunnen we het wel eens zijn. Zijn judgement echter is een heel andere kettle (catle?) of fish.

Het is grappig dat het nu juist om de spelling van het woord judg(e)ment gaat. Over de
correcte spelling (wat dan ook ‘correct’ moge zijn…) van juist dit woord namelijk, wordt al sinds het begin van de 16^e eeuw ruzie gemaakt. eeuwen ruzie gemaakt. De huidige stand van zaken is als volgt: in Brits-Engels schrijf je het met een -e- (judgement) als je het woord NIET in een juridische context gebruikt en zonder -e- (judgment) als je het in een juridische contact gebruikt, als in vonnis, rechterlijke uitspraak etc. De laatste 25 jaar echter kruipt het gebruik van beide spellingsvormen akelig dicht tegen elkaar aan. In Amerikaans-Engels is het altijd zonder -e- (judgment), vandaar ook de storm van hoongelach over
bovenaangehaalde tweet.

Er wordt beweerd dat judgment een 19^e-eeuwse Amerikaanse uitvinding is, met als hoofdschuldige Noah Webster, de woordenboekenmaker. Dit is echter volkomen onwaar: de Google Books Ngram viewer voor judgment/judgement laat het gebruik van judgement/
judgment door de eeuwen heen goed zien: klik hier voor Brits-Engels, klik hier voor Amerikaans-Engels

Het Juridisch-Economisch Lexicon geeft 15 x judgement (alles in een niet-juridische
setting) en een veelvoud aan judgment, veel vaker (maar niet altijd) in een juridische
context.

Judgment (zonder e) wordt dus ook in het Brits-Engels gebruikt, namelijk “in een
juridische context”. Maar dan is er weer onenigheid over de juiste betekenis van het
woord…. Bryan Garner schrijft in zijn Modern American Usage, dat judgment in Amerikaans-Engels verwijst naar the final decisive act of a court in defining the rights of the parties, terwijl het Brits-Engels judgment slechts een judicial opinion is.

Misschien is zo’n Spellingswet toch niet zo’n slecht idee?

Vorige week had ik het hier over de juridische doublet ‘breaking and entering’.  Met die
doublets is iets merkwaardigs aan de hand zei ik toen; soms betekenen ze precies hetzelfde (zie: null and void), andere keren heeft het ene (breaking) geen betekenis zonder het
andere (entering). Wéér andere keren bestaat het ene niet eens zonder het andere… zoals in ‘assault and battery’.

Vaak heb ik het hier gehad over de onmogelijkheid bepaalde Engelse juridische begrippen te vertalen in het Nederlands (en andersom!) omdat die vertaling afhangt van het gebruik binnen in een common law-systeem en een civil law-systeem en derhalve een andere
juridische lading krijgt. Maar om de verwarring nog iets te vergroten, zijn er heel soms
woorden en begrippen binnen het Engels zélf die iets totaal anders betekenen in een
juridische context of een niet-juridische context… zoals in ‘assault and battery’.

In de common law-definitie refereert assault uitsluitend naar de dreiging van geweld, en niet naar het geweld zélf. Als er inderdaad klappen worden uitgedeeld, dán is er sprake van battery. Met andere woorden: je kan een assault hebben zonder een battery, maar
andersom gaat het niet, louter en alleen omdat iedere fysieke aanval altijd voorafgegaan wordt door een bedreigend gebaar – al was het maar de aanloop naar een klap…

Het probleem ligt in het feit dat ‘alledaags’ Engels (als tegenhanger van ‘juridisch’ Engels) assault altijd heeft gezien als fysiek geweld en dat ‘battery’ al ergens rond de 18^e eeuw niet meer wordt gebruikt voor dit soort uitspattingen. Assault is in de juridische betekenis dus “bedreiging”, in de alledaagse betekenis: “aanval”…

Al honderden jaren proberen wetgevers in common law-landen een einde te maken aan deze verwarring. De Engelse wetgeving heeft deze geprobeerd deze misdaden te vangen onder ‘common assault’, maar daar wordt het woord battery gebruikt om common assault te definiëren… niet écht een goede oplossing dus. Daarnaast heeft de Britse wetgever de misdaden Actual Bodily Harm en het meer serieuze Grievous Bodily Harm geïntroduceerd. Helaas maakt al deze muggenzifterige scherpslijperij de zaken er niet duidelijker op; zelfs de Britse Crown Prosecution Service (min of meer te vergelijken met ons Openbaar
Ministerie) geeft op haar website eerlijk toe niet te weten of het breken van andermans neus onder common assault valt of onder Actual Bodily Harm…

In de Verenigde Staten is het nóg, je kan beter spreken van de Onverenigde Staten in die zin dat bijna iedere Staat andere wetten heeft op dit gebied. Dat is voornamelijk te danken aan het feit dat veel van dit soort wetten gebaseerd zijn op case law, waarin iedere uitspraak van een rechter op dit gebied ervoor zorgt dat “de wet” een volgende keer in een dergelijk geval weer een nieuwe uitleg kan krijgen.

Zo bestaan er wetten tegen assaulting healthcare workers (New York, Nebraska, assaulting politiehonden en –paarden (in Ohio) , etc. Wat dus zou beteken dat  je Ohioëse politie-
paarden niet  mag bedreigen met geweld (een wet die de Partij voor de Dieren zeker aan zou staan!). Assault and battery door een groep mensen heet in South Carolina en
Mississippi lynching, in New York heet deze onsmakelijke bezigheid  dan weer gang
assault.

Voor mensen die graag willen weten hoe assault and battery sinds 1685 in Amerika is uitgelegd, verwijs ik graag naar het naslagwerk Words and Phrases (klik hier of hier).  Het kost wat, maar je kan op basis van rechterlijke uitspraken van de afgelopen  de laatste 332 jaar redelijk wat rechtszaken winnen…

Als de gemiddelde Brit of Amerikaan al niet meer weet wat assault and battery betekent, en als dat dan ook nog eens per staat een heel andere interpretatie heeft, hoe moeten wij Nederlanders daar dan wijs uit worden? “Geweldpleging en mishandeling”? “Dreiging met geweld en mishandeling”? Ja, maar…. (begin deze blog weer te lezen vanaf het begin).

“Sinterklaasje, kom maar binnen met je Knecht”, zal gisteravond in veel huishoudens zijn gezongen. Een duidelijke uitnodiging, dus. Dat zijn (al dan niet zwarte) knecht vóór die tijd af en toe door de schoorsteen is gekomen om de wortel en het hooi voor het paard mee te nemen, is al weer iets onduidelijker, maar zelfs die versnaperingen voor het paard zouden juridisch als een uitnodiging gezien kunnen worden.

Breaking and entering onder common law is het hoogstwaarschijnlijk niet. Maar wat als je ergens binnenkomt waar de uitnodiging niét erg duidelijk is? Juist die juridische doublet (breaking and entering, over een andere doublet, null and void hebben we het hier al eens gehad) kan Angelsaksische rechtsprekende instanties wel eens de das om doen. Want wat als er wel binnen wordt gekomen, maar niets gebroken?

De definitie van breaking and entering (of met een ander woord: burglary) is: entering a
residence or other enclosed property through the slightest amount of force (even pushing open a door), without authorization. If there is intent to commit a crime, this is burglary. If there is no such intent, the illegal trespass is a misdemeanor. In common law burglary moet dus zowel breaking áls entering hebben plaatsgevonden: entering zonder breaking of
andersom is niet genoeg om als misdaad te gelden.

In Colchester stommelde op 23 juni 1972 de 19-jarige Stephen Collins na wat biertjes in de local pub naar huis. Hij zag dat het raam van zijn buurmeisje openstond, deed al zijn kleren uit (behalve zijn sokken) en klom met, ondanks zijn overmatige drankgebruik, ferme
erectie naar binnen (over dat “binnen” later meer). Het meisje lag al in bed. Ook naakt, zelfs sokloos, en dacht dat Stephen haar vriendje was. Tot zijn stomme verbazing wenkte zij hem and a merry time was had by all. Na een tijdje merkte het meisje echter dat er toch iets niet in de haak was, knipte het licht aan, zag dat dit niet helemaal de bedoeling was, sloeg Stephen hard in zijn gezicht en rende de slaapkamer uit. Het resultaat: in R v Collins (1973 QB 100) werd Stephen Collins veroordeeld voor burglary (ofwel: breaking and
entering) with intent to commit rape, en kreeg 21 maanden cel.

Stephen ging in hoger beroep en werd voor het Court of Appeal of England and Wales
vrijgesproken. De volledige tekst is hier te lezen maar het komt er in het kort op neer dat het Hof vond dat er alleen maar sprake van breaking and entering kan zijn als the person must know that he is a trespasser and nevertheless deliberately enters, or, at the very least, is reckless as to whether or not he is entering the premises of another without the other party’s consent. De hele kwestie van het uitnodigende gebaar van het buurmeisje was tijdens de rechtszaak niet voor de jury gekomen en de rechter had derhalve de jury misleid.

Bovendien was er verwarring over de exacte plaats wáár Stephen zich op het moment van het uitnodigende gebaar bevond: op de vensterbank, ja, maar was hij al binnen (en was het stadium entering al voorbij), of was hij nog op de vensterbank buiten? Daarom:
geen burglary (want daar hoort entering bij…) en kon hij niet op deze aanklacht
veroordeeld worden. Resultaat: vrijspraak!

Kortom: Engelse juridische doublets en triplets: wees er voorzichtig mee! Soms betekenen ze precies hetzelfde (zie: null and void), andere keren heeft het ene (breaking) geen
betekenis zonder het andere (entering). Ik weet niet of Sinterklaas hiervan op de hoogte is (“Makkers, staakt uw wild geraas”, zou hij eerder tegen Stephen en zijn buurmeisje hebben gezegd), maar de Goedheiligman staat sowieso al redelijk boven de wet.

NB:
Stephen Collins hield zijn sokken aan omdat, zoals hij tijdens het Hoger Beroep zei, hij dan makkelijker zou kunnen ontsnappen als haar moeder binnen zou komen. Hoewel juridisch verder niet interessant, staat deze zaak bekend als de meest uitgebreide juridische
bespreking over sokken in de geschiedenis van de Engelse rechtspraak.